KOSMITA NA TRONIE
KOSMITA NA TRONIE
Zrobił to! Rafael Nadal wygrał dwadzieścia jeden razy Wielkiego Szlema, jest to najlepszy wynik w historii tenisa. Rafa wszedł na podium lidera, zostawiając w tyle za sobą Rogera Federera i Novaka Djokovica. Jest na tronie, rządzi!
To, że Nadal jest w gronie najwybitniejszych tenisistów wszech czasów wiemy od lat, oglądamy jego epickie mecze, podziwiamy kunszt, atletyczną budowę, wytrzymałość i waleczność. I to właśnie waleczność i wiara w końcowy sukces zaprowadziły Rafę w sobotnią noc w Australii do wygranej.
Kto oglądał ten wspaniały finał, ten wie, że po dwóch pierwszych setach przegranych przez Nadala praktycznie nikt nie wierzył, że Rafa może to wygrać, nawet wiara w to, że wygra przynajmniej seta była z cyklu tych, że całe lato nad morzem w Polsce będzie ciepłe i słoneczne.
Ale była przynajmniej jedna osoba, która w to wierzyła, tak się złożyło, że była też wtedy na korcie Rod Laver Arena w Melbourne😉i w trzecim secie posłała w trudnym momencie wygrywającą piłkę po linii, żeby potem wyserwować na zwycięstwo w secie. To był on, Rafael Nadal, który wierzył, że póki jest w grze może to wygrać.
To był moment zwrotny tego finału, minęły ponad trzy godziny gry, Daniil Medvedev mógł wygrać gładko w trzech setach, zabrakło mu kilku piłek, żeby to zrobić, przegrał w trzecim i zgasł. Za to król Nadal odżył, do zwycięstwa potrzebne były mu jeszcze dwa sety, drugiego również wygrał i wtedy stało się realnym faktem to, że tytuł ma w zasięgu ręki.
Medvedev nie położył się na tacy, miał trochę problemów z nogą, pojawiło się więcej błędów, publiczność była przeciwko niemu, ale walczył na korcie do końca, na finałowy set Rafa serwował dwa razy i udało mu się to zrobić dopiero za drugim razem, wygrał po prawie pięciu i pół godzinach gry. Totalna euforia i wzruszenie zapanowały w Australii na korcie, na trybunach, ale też na całym świecie przed milionami ekranów.
Rafael Nadal ma 35 lat, we wrześniu przeszedł operację stopy, do Australii jechał jak zawsze zagrać swój najlepszy tenis i walczyć do ostatniej piłki. Rodzina i sztab trenerski Nadala podkreślają od dawna, że jest wielu świetnie grających w tenisa zawodników, młodszych, o lepszych parametrach i predyspozycjach, ale nie ma drugiego tak walecznego tenisisty jak Rafa. W jego przypadku to nie są jakieś puste slogany, on naprawdę nigdy się nie poddaje, jest inspiracją dla milionów sportowców i zwykłych ludzi. Jego slaby angielski jest uroczy, jego mimika, z pozoru groźna, skupienie podczas meczy, rytuały, energiczne podskoki no i piękny, szeroki uśmiech z zawadiacko zmrużonymi oczami. W Nadalu jest jakaś prawda, są hektolitry wylanego potu i miliony godzin treningów, ale widząc te jego drobne ludzkie gesty widzę w nim człowieka, nawet jeżeli naznaczonego kosmicznym talentem, to jednak człowieka.
Na naszym lokalnym amatorskim tenisowym podwórku też trochę się dzieje. W miniony weekend moja serdeczna koleżanka#teammarysia, znakomita tenisistka wróciła na tron, wygrywając mocno obsadzony turniej.
Ja na sinusoidzie, aktualnie w fazie spadkowej. Dwa tygodnie temu, zagrałam prawie jak Nadal 😉 długi wyczerpujący mecz ligowy, który w drugim secie przegrywałam 3:5 i było 40:0 dla przeciwniczki …doprowadziłam do super tie-breaka, który wygrałam 14;12…, cały drugi set trwał prawie godzinę i czterdzieści minut. Po tym wygranym meczu pomyślałam sobie, ze teraz to już mogę w tenisie wszystko😉.
Tydzień temu na turnieju okazało się, że nie mogę nic…Grałam przeciwko koleżance, która zagrała o kilka prędkości i klas szybciej i lepiej, po kilkunastu minutach było 0:4, nie istniałam na korcie. Sety były do 4, więc po tym nokaucie poddałam mecz, jedyne co chciałam to uciec do szatni i się rozpłakać. Malo profesjonalne, ale tak zrobiłam, byłam bezradna. Efekt tego był taki, że znowu wchodziłam na kort ze zgarbionymi plecami, straciłam wiarę i oceniałam bardzo krytycznie swoje umiejętności.
Na szczęście mam świetnego trenera i znajomych. Trener mnie skarcił za to, że się poddałam i nie sprobowałam czegoś zmienić w drugim secie, ale też zna mnie, więc zrozumiał mechanizm ucieczki. W ramach zaleceń polecił zobaczyć mecz półfinałowy Igi Swiątek z Danielle Collins, w którym prędkość gry i precyzja Collins znokautowały Świątek, niewiele mogła zrobić, ale z kortu nie zeszła. Drugie zalecenie to zagrać mecz sparingowy z bardzo dobrze grającą przeciwniczką i zagrać go na 100%, tak, żeby znowu uwierzyć, że potrafię. Najważniejszy przekaz trenera jest taki, że różne mecze się zdarzają, że jeszcze nie raz trafię na kogoś, kogo piłki będę odprowadzała wzrokiem i że to nie jest powód, żeby rzucać tenisa, co chciałam po zeszłej sobocie zrobić 😉
Ze znajomymi zgrałam w zeszłym tygodniu świetnego towarzyskiego miksta, dzięki temu znowu uwierzyłam, że umiem i że nawet zdarza mi się zagrać pięknego stop woleja😉.
Chciałabym być kosmitą jak Rafa, chciałabym mieć ten gen pewności, żeby przestać kurczyć się w sobie, żeby nie wstydzić się jak mi na korcie nie idzie, żeby poprawić sukienkę i w podskokach wbiec na kort i walczyć jak lwica o każdą piłkę, żeby nie uciec już nigdy do szatni i w niej z bezsilności nie płakać…
Nadal w sobotę pokazał całemu światu, że wszystko jest możliwe, a mi osobiście w tym moim dołku podał pomocną, ciepłą dłoń, opaloną słońcem Majorki, chwytam się jej pewnie i jestem znowu gotowa.
ANGIELSKA TRAWA NABIERA BIAŁO-CZERWONYCH BARW
ANGIELSKA TRAWA NABIERA BIAŁO-CZERWONYCH BARW
Jest gorąco, po trzecim, chłodnym prysznicu, delektując się pysznymi lipcowymi czereśniami, w oczekiwaniu na dzisiejsze półfinały Wimbledonu wśród pań, nie mogłam się powstrzymać, żeby nie napisać o tym co wydarzyło się wczoraj i w ostatnim tygodniu na londyńskiej trawie.
Moi bohaterowie zeszłego tygodnia juz nie grają, zarówno Magda Linette jak i Andy Murray odpadli. Drugi tydzień ma nowych bohaterów i ulubieńców tłumów.
Na samodzielnego lidera uwielbienia wyrósł Hubert Hurkacz. Chłopak, na którego nikt specjalnie nie stawiał, mimo, że całkiem niedawno wygrał bardzo prestiżowy turniej w Miami, to jego ostatnie przegrane mecze zdecydowały, że fani, eksperci i inne tuzy raczej sypali złotymi radami, pełnymi sarkazmu. Głównie chciano zwalniać jego trenera, zatrudniać psychologa i w ogóle to w sumie beznadzieja z tym Hubertem, ma już trochę lat, a nie jest w stanie przekroczyć pewnych limitów i wspiąć się na szczyt. Hmmm…Od wczoraj narracja jest już zupełnie inna, a mianowicie Hubert wygra Wimbledon, no bo skoro pokonał Federera to teraz już z górki?
Niezmiennie uwielbiam takie perełki wirtualnych forów i dyskusji.
Hubert Hurkacz wczoraj zagrał bardzo dobry mecz, pokonał swojego idola Rogera Federera w trzech setach w ćwierćfinale Wimbledonu, królestwie Rogera na korcie centralnych. Ustanowił też parę rekordów, Federer nigdy nie przegrał na Wimbledonie seta do zera, przegrał tylko raz w takim stosunku, w Paryżu w meczu z Rafaelem Nadalem. Hubert jest czwartym Polakiem w historii, który dotarł do fazy ćwierćfinałowej rozgrywek Wielkiego Szlema, po Wojciechu Fibaku, Łukaszu Kubocie i Jerzym Janowiczu. Obok Jerzego Janowicza, Igi Świątek i Agnieszki Radwańskiej dołącza też do polskiej czwórki półfinalistów Wielkich Szlemów. Jest i truskawka na torcie, Hubert i jego bliscy mają dożywotni wstęp na mecze Wimbledonu jako goście, całkiem przyjemny przywilej, który Hubert sobie wywalczył byciem w finałowej ósemce.
Jutro w półfinale zmierzy się z rozgrywającym świetny turniej przystojnym Włochem Mateo Berrettinim, teoretycznie rywal łatwiejszy, ale czy na pewno?…Roger Federer w swojej najlepszej formie nie popełniałby tylu błędów ile wczoraj, tenisistów takich jak Hubert, wysokich, z mocnym serwisem, ogrywał z łatwością, ale kiedyś, teraz już nie daje rady. Za to Berrettini jest na takiej samej fali wznoszącej jak Hubert, obydwoje grają o najwyższą stawkę, o finał Wimbledonu i obydwoje chcą się w nim znaleźć. Jutro wielkie święto i uczta dla fanów tenisa, bardzo mocno trzymam kciuki za Huberta Hurkacza, niech gra pięknie i sięgnie po swoje marzenia.
Drugą parę półfinalistów tworzą Novak Djokovic i DJ raper niepokorny Denis Shapovalov, oh jak ja bym chciała, żeby młody sprawił niespodziankę i pokonał pewniaka do zwycięstwa całego turnieju Djokovica.
U pań wystartował pierwszy półfinał Barty – Kerber, Ashley to moja ulubiona grające obecnie tenisistka, kibicuję, żeby wygrała z Angelique, chociaż Kerber na Wimbledonie pokazała wszystkim, którzy wysyłali ją już na emeryturę, że w tenisa nadal gra świetnie i te życzenia są lekko przedwczesne. To na pewno będzie dobry mecz.
Drugi półfinał to będzie mecz Karoliny Pliskovej z Aryną Sabalenką. Obydwóm tym paniom kibicuję. Karolina jest już tyle lat w światowej czołówce i podobnie jak Agnieszka Radwańska nie zdobyła jeszcze żadnego tytułu Wielkiego Szlema. Zasługuje na to i fajnie jakby jej się to udało. Całkiem niedawno ograła ją w finale w Rzymie Iga 0:6, 0:6, tylko, że to już historia i to Karolina jest w półfinale Wimbledonu a nie Iga.
Aryna Sabalenka, kolejna tenisistka bez tytułu Wielkiego Szlema, a grająca kosmiczny tenis i jak najbardziej mająca papiery na to, żeby sięgnąć po trofeum kończące Wimbledon. Tylko niech troszkę ciszej krzyczy…
Oglądam, kibicuję i przenoszę te topowe doświadczenia mistrzów na swoje lokalne tenisowe podwórko. Wczoraj grałam mecz z nastolatką, miałam go odwołać z powodu niezbyt dobrego samopoczucia po szczepieniu, ale zagrałam, bo wiedziałam, że to jedyny termin, w którym ten mecz możemy rozegrać, bo potem obydwie wyjeżdżamy na wakacje.
Obydwie podchodziłyśmy do meczu jako liderki grupy, Maja miała trzy wygrane mecze na trzy rozegrane, ja dwa wygrane na dwa rozegrane, obydwie w tej rundzie ligi jeszcze nie przegrałyśmy. Do wczoraj …, wczoraj przegrałam ja, 2;6, 5;7 . W pierwszym secie nie grałam nic, hebel jak to mówimy w slangu?Obudziłam się dopiero w drugim secie, przegrywałam 1:3, żeby w końcu zacząć grać, doprowadziłam do stanu 5:4 i byłam o krok od wygrania drugiego seta, niestety się nie udało. Taki jest tenis właśnie, jednego dnia grasz tak, że zupełnie mimochodem po prostu idzie gładko, wszystko wychodzi, a czasami mimo chęci nie jesteś w stanie wykrzesać z siebie za wiele. Tak było wczoraj , dziś kolejny mecz, w sobotę jeszcze jeden przed wyjazdem na wakacje, na których oczywiście też będę grać w tenisa?Każdy z tych meczy może mieć inny scenariusz, ale jedno jest pewne, wygrywa zawsze jeden zawodnik, pokonany schodzi drugi. Nauczyłam się już przegrywać ładnie, wiem, że to jest wpisane w ten sport. Nie chcę tylko tak grać, a właściwie nie grać jak wczoraj w pierwszym secie. Myślę, że Roger Federer po meczu z Hubertem, mógł mieć podobnie ? na pewno był wkurzony na to w jakim stylu przegrał trzeciego seta do zera.
Jak jesteś pasjonatem, wkładasz serce i całego siebie w to co robisz, to chcesz perfekcji , doskonałości i wymagasz od siebie dużo, bo wiesz, że potrafisz i możesz.
Jutro niech będzie piękny dzień dla Huberta i polskiego tenisa, niech internetowe fora rozgrzeją się do czerwoności ?niech zielona londyńska trawa kiełkuje na biało-czerwono, tak żeby w niedzielę w pełni rozkwitnąć!