LICENCJA NA TRENOWANIE
LICENCJA NA TRENOWANIE
Legendarny trener koszykówki John Wooden mawiał: …”DOBRY TRENER POTRAFI ZMIENIĆ GRĘ, ZNAKOMITY POTRAFI ZMIENIĆ ŻYCIE”…, to piękna sentencja, ale dziś wyjątkowo chcę się skupić na zmianie gry, na jej poprawie, nie na życiu.
Trenerów tenisa miałam już czterech, mimo, że gram w tenisa dopiero od kilku lat.
Dlaczego ich zmieniam, czego od nich oczekuję, czego wymagam, gdzie jest mój tenis teraz, czy progres jest zadawalający, czy nakład czasu, sił i środków jest wprost proporcjonalny do efektów ?….
Proste pytania, a okazuje się, że nigdy ich sobie nie zadałam …
Przy wyborze trenerów zawsze kierowałam się ich osobowością, renomą, osiągnięciami zawodniczymi, intuicją, podobnym spojrzeniem na świat. Zwykle mój szósty zmysł mnie nie zawodził i trenerów miałam fajnych. Tylko mój tenis dalej jest poniżej moich oczekiwań…
Zawsze szukałam ograniczeń w sobie, że może nie jestem wystarczająco zdolna, że nie da się ze mnie zrobić dobrej tenisistki, że jestem orłem tenisa, że nie potrafię itd. Przecież z jakiegoś powodu tylko nieliczni zostają mistrzami, tylko nieliczni grają w szkolnych drużynach w siatkówkę, a inni w szachy, a jeszcze inni pływają, jak masz 150 wzrostu nie zostaniesz koszykarzem w NBA. Decydują o tym jednak pewne predyspozycje fizyczne. Może po prostu się nie nadaję do tego sportu.
Jednak grając i obserwując amatorski tenis na przestrzeni kilku lat, okazuje się , że zawodniczki z którymi spotykam się na korcie są różnej budowy, różnego wzrostu, w różnym wieku, o mniejszych bądź większych zdolnościach koordynacyjnych lub ruchowych. Nie ma jednego szablonu jak powinna być skrojona idealna tenisistka amatorka, nie ma więc realnych fizycznych przeciwskazań, żebym grała w tenisa i rozwijała się w nim wprost proporcjonalnie do czasu, który mu poświęcam. A jednak tak się nie dzieje, w meczach o punkty bardzo często ogrywają mnie dziewczyny, które dopiero zaczynają grać.
Czy z treningami tenisa nie powinno być tak jak z licencją na prawo jazdy, musisz opanować pewne podstawowe manewry, żeby jeździć samochodem, tak samo w tenisie musisz opanować uderzenia technicznie poprawnie, żeby grać w tenisa. Nie ruszysz samochodem do przodu jeżeli wciśniesz wsteczny bieg, dlaczego w tenisie masz się rozwijać, skoro dalej nie umiesz zagrać poprawnie technicznie np.forhendu? Czy dlatego wciąż oblewam egzaminy meczowe, bo moja technika nie jest dobra, mimo, że bardzo ciężko trenuję. No nie za bardzo, bo często ogrywają mnie tenisistki słabe technicznie. A po podstawowym kursie na prawo jazdy zostajesz początkującym kierowcą z zielonym listkiem na szybie, o tym, czy będziesz wybitny zdecydują twoje predyspozycje. Może chodzi też o to, że jestem jednak amatorką i proces szkoleniowy amatorów zdecydowanie różni się od szkolenia zawodowców, którzy zaczynają jako dzieci i w procesie rozwoju kariery są otoczeni profesjonalnymi sztabami trenerskimi.
Oczywiście wiem, że można grać w tenisa tylko dla przyjemności, byle tylko przebijać radośnie piłkę na drugą stronę siatki, czego najlepszym przykładem jest mój tenis, ale skoro inwestujesz czas i pieniądze w treningi to może warto mieć realny cel, plan rozwoju, poprawy, wszystko zgodne z twoimi oczekiwaniami. Nie chcę za 10 lat być dalej w tym samym miejscu, z piętnastym trenerem przy boku i dalej nie umieć poprawnie zaserwować czy zamknąć uderzenia, ale …może to jest po za zasięgiem moich możliwości, a może za rok wszystko nad czym teraz ciężko pracuję na treningach wreszcie zaskoczy.
Andre Agassi powiedział, że trener powinien dobrać właściwy sposób dotarcia do zawodnika na poziomie komunikacji, powinien cały czas się uczyć i rozwijać, słuchać zawodnika, wyciągać z niego maksimum jego możliwości, analizować i monitorować postępy, a przede wszystkim nakreślić mu konkretny plan, skąd zaczynamy, dokąd dojdziemy ,ile czasu nam to zajmie i czy w ogóle jesteśmy w stanie tam dojść, szczerze, bez obwijania w bawełnę.
Z drugiej strony znam tenisistów, którzy nie trenują z trenerami , a grają technicznie bardzo dobrze, sami metodą prób i błędów, oglądaniem filmików szkoleniowych i zawodowego tenisa, opanowali ten sport. Tak jak nastolatki, które wsiadają do samochodu mamy lub taty i próbują jeździć, bez szkolenia, bez instruktora i też im się udaje.
Czy zatem nam amatorom trenerzy, z większym lub mniejszym dorobkiem, z licencjami, z renomą są potrzebni i czy dają nam to czego oczekujemy? Czy trener to musi być były zawodnik, czy dobry rzemieślnik, czy ważniejsze są jego osiągnięcia i sposób dotarcia do zawodnika i metody szkoleniowe, czy ukończenie określonych kursów i licencji, a może wszystko na raz albo wszystkiego po trochu?… Trzeba sobie na to pytanie szczerze odpowiedzieć, ilu tenisistów, tyle odpowiedzi, ilu trenerów tyle odpowiedzi. A i tak finalnie najważniejsze są kwestie ludzkie, czy działa między nami a trenerem tzw.chemia, czy zaiskrzyło, czy się lubimy i czy z przyjemnością biegniemy na trening.
Ja potrzebuję trenerów, z osobowością, autorytetem i z takimi trenuję, a że jestem specyficzna i dosyć trudna w prowadzeniu to jestem tu gdzie jestem?
Moi trenerzy dali mi, każdy coś innego, rozbudzili we mnie miłość do tenisa, podejście z dystansem, pokazali o co w tym wszystko chodzi, tylko granie dalej nie chce zaskoczyć, tak jak bym tego chciała i oczekiwała. Czy mam ograniczenia, może brak mi talentu?
Jestem zwolenniczką teorii, która zawiera się w pewnym przysłowiu, z wróbla kanarka nie zrobisz…nawet najlepszy trener ze świetnym warsztatem i dokonaniami, nie oszlifuje diamentu jeżeli to jest zwykle srebro. Brakuje mi zadziora walki, dynamiki, siły uderzeń, pewności siebie, jestem niecierpliwa i zawsze chcę po swojemu, dlatego dochodzę do wniosku, że nie przekroczę nigdy pewnego poziomu zaawansowania w grze i chociaż niechętnie to coraz bardziej skłaniam się do kolejnej sentencji tym razem Bruce’a Lee: „Nie ma jednego stylu, liczy się to co skuteczne”… dodałabym jeszcze, co radosne i dające spełnienie.
W tenisie wybieram styl dowolny, nie ruszam na wstecznym do przodu, ale z dwójki już tak? Jako kierowca jestem świetna, jako tenisistka bardzo przeciętna.
Chociażby nie wiem ile razy mój trener pokazywałby mi prawidłowy chwyt serwisowy i tak go zmienię po swojemu, bo tak mi wygodniej. Trener zwraca uwagę na moje deficyty, a to złe ustawienie, a to brak silnej ręki, a to niepotrzebne hamowanie przed uderzeniem w biegu, rozkłada to na czynniki pierwsze i metodycznie wdraża ćwiczenia, które mają to poprawić. W teorii tą wiedzę techniczną rozumiem perfekcyjnie, a w praktyce robię swoje. Średnio się słucham, taki charakter i w tenisa gram z pasją, pasjami…, co chwilę w nowej sukience i z ładną rakietą, bo to, a nie jej parametry są dla mnie kluczowe…
Myślę sobie, że moi trenerzy nie mają ze mną łatwo, ich metody, warsztat, dobre intencje nie zawsze są w stanie podołać mojemu niezaprzeczalnemu talentowi?,osobowości i moim oczekiwaniom zostania Marią Sharapovą amatorskiego tenisa. Panowie trenerzy robią co mogą, poprawiają moją grę i zmieniają moje życie, ale, że …”krawiec kraje jak mu materii staje”…pozostaję Kasią, licencjonowaną pasjonatką tenisa.
SINGIEL,DEBEL, A MOŻE MIKST?
SINGIEL, DEBEL, A MOŻE MIKST?
Amatorską przygodę z tenisem zaczęłam jak większość tenisistów od rozgrywek singlowych. To jest pierwszy, naturalny wybór, po opanowaniu podstawowej techniki zagrań, stajemy do rywalizacji w meczach gry pojedynczej. Sama po jednej stronie kortu, przeciwniczka po drugiej, wszystko na moich barkach i w moich rękach, odpowiadam tylko przed sobą, siebie rozliczam, chwalę lub ganie. Mecze singlowe są bardzo wymagające, pod względem fizycznym, można nabić trochę kilometrów i nieźle się napocić, pod względem technicznym, nie ma przerwy w serwowaniu, używasz wszelkich możliwych zagrań na swoim najwyższym poziomie oraz mentalnym, od naszej głowy zależy dramaturgia i przebieg meczu. Singiel jest indywidualny i najbardziej popularny wśród tenisistów, pokutuje też opinia zaczerpnięta z zawodowego tenisa, że gra pojedyncza jest trudniejsza, bardziej prestiżowa od gry podwójnej i że singlista jest lepszym tenisistą niż deblista. Część z nas amatorów pozostaje tylko w rozgrywkach singlowych na lata albo na zawsze. Spora jednak część łączy rozgrywki singlowe z deblowymi i na przekór teorii o wyższości singla nad deblem, udowadnia, że w obydwu tych rozgrywkach można być mistrzem.
Swoją przygodę z deblem zaczęłam, tworząc jakiś czas temu Giebułtów Tenis Ladies, czyli grupę tenisistek deblistek. W październikowe słoneczne popołudnie w 2019 w T&CC, zainaugurowałyśmy z Anitą, Gabrysią i Ritą nasze kultowe rozgrywki deblowe, które stały się naszą co tygodniową tradycją przez ponad rok. Podczas naszego pierwszego meczu wzbudziłyśmy aplauz grających obok tenisistów i trenerów?
O deblu za wiele wtedy nie wiedziałyśmy, ani jak się ustawiać, ani jak poruszać na korcie czy wreszcie jak się płynnie ze sobą podczas gry komunikować. Ale po wielu tygodniach regularnych spotkań na korcie, grupa się rozrosła do kilkunastu dziewczyn i nasza gra zaczęła przypominać debla. Kluczowa była też serdeczna atmosfera naszych spotkań, obowiązkowo sukienki?, dużo śmiechu i zdjęcia po każdym meczu.
Czy debel jest mniej wymagający, łatwiejszy? Na pewno fizycznie i kondycyjnie tak, odpowiadasz na korcie tylko za połowę powierzchni, nie ma tyle biegania.
Ale już na poziomie samej gry i aspektu mentalnego polemizowałabym.
W deblu ważny jest cały wachlarz technicznych uderzeń, serwis musi być bardzo precyzyjny, używa się dużo woleja, skrótów, smeczy, gry kątowej i liniowej, a wszystko to z wyczuciem, myśleniem, gdzie zagrać, żeby przechytrzyć dwie osoby po drugiej stronie siatki.
Gra się z partnerką/partnerem , tworzy się zespół, który razem odpowiada za przebieg i wynik meczu, żeby się zgrać na poziomie komunikacji, taktyki, wzajemnego uzupełniania i szacunku, potrzeba trochę czasu i patrzenia w jednym kierunku. W tym aspekcie, debel jest dużo trudniejszy od singla. Nie sprawdza się tu przysłowie, co dwie głowy to nie jedna, bo żeby ułożyć i okiełznać dwie tenisowe głowy potrzeba dużo więcej pracy i cierpliwości niż w ułożeniu jednej. W świecie zawodowego tenisa mamy wiele przykładów rotacji i burzliwych rozstań wśród par deblowych, podobnie jest u nas amatorów.
Warto jednak w debla grać, bo umiejętności deblowe są potem nieocenione w grze singlowej, szczególnie w grze na siatce. Dodatkowo najlepiej zgrane pary deblowe są w stanie ograć z łatwością dwójkę przypadkowo dobranych singlistów, nawet teoretycznie dużo lepszych w grze pojedynczej.
Na tym polega sekret debla i jego urok, wzajemna współpraca drużynowa daje znakomite efekty. Wizualnie debel jest też przyjemny dla oka, tenisiści poruszają się na korcie , jak po sznurku albo szachownicy w każdym kierunku, jestem fanką grania i oglądania debla, ale prawdziwą moją miłością jest jego mieszana odmiana, czyli mikst.
Mikst to jest to! Mieszanka energii damskiej yin i męskiej yang razem na korcie, spotykają się , żeby stoczyć meczowy pojedynek. Zasady takie same jak w deblu, a jednak koloryt i dynamika gry zupełnie inne. Aspekt towarzyskich gierek, flirtów, żartów, szarmancji panów, szczególnie jak nas oszczędzają z mocą swojego serwisu?, sprawia, że mikst jest niepowtarzalny.
Podczas miksta można się pokłócić z partnerem, ze trzy razy?potem pogodzić, albo i nie?,znam też takich, którzy się dzięki mikstowi zakochali ?, ale przede wszystkim podczas miksta można się znakomicie bawić.
Gdybym musiała wybrać czy singiel czy debel czy mikst, byłoby mi bardzo ciężko, bo regularnie grywam we wszystkich tych rozgrywkach i wszystkie bardzo lubię, ale gdybym naprawdę musiała?, to mimo miłości do miksta, wybrałabym jako życiowa indywidualistka, singla, bo od początku do końca wszystko jest w nim wyłącznie w moich rękach, przynajmniej po jednej stronie siatki…
TECHNIKA CZY SPRYT, DOŚWIADCZENIE CZY SPONTANICZNOŚĆ, SIŁA CZY PRECYZJA, SPOKÓJ CZY SZALEŃSTWO?...CZYLI O CO CHODZI W TYM TENISIE.
TECHNIKA CZY SPRYT, DOŚWIADCZENIE CZY SPONTANICZNOŚĆ, SIŁA CZY PRECYZJA, SPOKÓJ CZY SZALEŃSTWO?…CZYLI O CO CHODZI W TYM TENISIE.
Tytuł dzisiaj dosyć długi i złożony, ale to dlatego, że taki jest tenis. Od kilku lat próbuję się nauczyć w niego grać i zgłębić jego tajniki, a szczególnie tajniki meczowych zwycięstw i dalej cytując klasyka, wiem, że nic nie wiem…
Oglądając mecze zawodowców, uwielbiam takie komentarze, które wcale nie padają zbyt często: kompletny technicznie zawodnik, właściwie nie ma słabych stron. Okazuje się, że nie wszyscy zawodnicy w światowej czołówce są kompletni technicznie. Nawet tam są gracze, którzy nie opanowali wszystkich tenisowych zagrań perfekcyjnie. I co wtedy sobie myśli amatorka, która zaczęła grać w tenisa w wieku średnim , jakie ma szanse stać się technicznie kompletną zawodniczką? No raczej żadne…, a jednak według mnie to technika jest podstawą tenisa. Amatorka, amator, którzy nauczą się najlepiej technicznie grać już na starcie w meczach mają niesamowitą przewagę. Pięknie wyprowadzony i zamknięty forhend, backhend, smecz, wolej, slajs, doskonały serwis, no kto by nie chciał tego opanować w sposób poprawny technicznie. Szczerze, nie znam żadnego amatora i amatorki tenisa, którzy to potrafią. Dlatego w trakcie treningów próbujemy najczęściej skupić się przynajmniej na jednym elemencie, tym który nam wychodzi najlepiej i doprowadzamy go w miarę możliwości do perfekcji. Dominującym i najczęściej najlepszym zagraniem wśród amatorów jest forhend, teoretycznie najłatwiejszy, aczkolwiek mój przykład pokazuje, że niekoniecznie?. Panowie amatorzy na pewno też stawiają na atomowy serwis, smecz i slajs, czyli akurat dla mnie najtrudniejsze tenisowe zagrania. Panie amatorki, zdecydowanie największy atut to forhend, a największy problem to serwis, rzadko która może się pochwalić pięknym, mocnym, szybkim albo precyzyjnie rotowanym serwisem. Naprawdę nie jest łatwo opanować grę w tenisa, dlatego w meczach gro z nas wykorzystuje spryt, kompensując tym braki techniczne, co jest bardzo przydatną umiejętnością, z niedoskonałej techniki zrobić użytkowe narzędzie do wygrywania meczy, bo o to przecież chodzi w rywalizacji meczowej, żeby wygrać.
Ja mam z tym spory problem, bo bardzo chcę grać poprawnie technicznie, jak nie gram poprawnie to się na siebie złoszczę, brak mi sprytu i wyrachowania meczowego, wolę przegrać ładnie niż wygrać brzydko.
Technika czy spryt? Dla mnie jeden do zera dla techniki.
Grając mecze nabywamy bezcennego doświadczenia, co ma swoje dobre i złe strony. Jesteśmy coraz lepsi i pewniejsi, mało co jest nas w stanie zaskoczyć, mamy parę sprawdzonych schematów gry, ale popadamy w rutynę i brakuje nam spontaniczności, nie ryzykujemy, okopujemy się w strefie komfortu. To jest chyba związane z kwestią osobowości i charakteru, ja zawsze szybciej mówię i działam niż myślę, za co w życiu nie raz dostałam, ale o dziwo w tenisie moja spontaniczność przynosi mi wymierne korzyści. Intuicyjne zagranie, dobre ustawienie się do returnu, spontaniczny wolej, albo jak ja to nazywam magic touch? przyniosły mi w meczach sporo punktów.
Jeden zero dla spontaniczności.
Od jakiegoś czasu oprócz klasycznych treningów tenisa, wdrożyłam treningi uzupełniające, wzmacniające mięśnie, budujące siłę, koordynację i motorykę, wszystko to po to, żeby szybciej dobiec do piłki, zagrać mocniej i wytrzymać kondycyjnie trudy meczu oraz …dowiedzieć się o istnieniu mięśni, o których nie miałam pojęcia, że je mam?
Siła moich tenisowych uderzeń jest słabiutka, a patrząc na siłowo grające dziewczyny widzę, że to przynosi dużo wygranych punktów. Próbuję więc trochę te mięśnie rozbudować, tylko to nie jest chyba mój styl ,mam dylemat, bo granie siłowe w tenisa to jest takie rąbanie, bach, bach, bach, bez finezji i często bez precyzji, albo wejdzie i nie ma co zbierać albo jest duży aut. Siłą należy operować mądrze i znowu umieją to tylko najlepsi. Na moim poziomie stawiam na precyzję, wolę zagrać słabiej, ale na końcówkę linii lub tuż pod nogi przeciwniczki.
Jeden zero dla precyzji.
Spokój, chłodna głowa, opanowanie to atuty tenisowych mistrzów. Tylko jak to wprowadzi w czyn, jak człowiek jest kompletnym tego przeciwieństwem…Miliony myśli, targające sercem emocje, rozedrganie, huśtawka nastrojów, czarne scenariusze albo hura optymizm…I jak w tym szaleństwie znaleść metodę? Bardzo prosto, zawsze być sobą.
Z wróbla kanarka nie będzie?, z osoby energetycznej, dynamicznej i spontanicznej na siłę nie da się zrobić osoby powściągliwej i zachowawczej. Chociaż można próbować medytować, regulować oddech, nie rozpraszać się, nie irytować, koncentrować się, wyciszać i finalnie stać się oazą spokoju… Mnie się nie udaje, zawsze do głosu dochodzą moje zmysły, wkręcam się w swoje szaleństwo, teraz już lekko kontrolowane?, ale przynosi to fajne rezultaty, może nie zero jedynkowe jeżeli chodzi o statystyki wygranych meczy, ale daje mi niezapomniane wrażenia i radość z gry. Oczywiście łatwiej mają ci spokojni tenisiści, na pewno częściej wygrywają mecze, nie spalają się niepotrzebnie, z dystansem, powolutku dochodzą do celu. Moje granie w tenisa spokojne nie jest, gwarantuję wszystkim moim przeciwniczkom i przeciwnikom, że będzie niepowtarzalnie.
Jeden zero dla szaleństwa.
Najlepiej być tenisistką dobrą technicznie i sprytną, doświadczoną, a jednocześnie spontaniczną i lubiącą ryzyko, grającą silną piłką precyzyjnie, zachowującą spokój i chłodną głowę, ale czasami dającą się ponieść szaleństwu, to jest chodzący tenisowy ideał.
A że ideały podobno nie istnieją…, to mi wychodzi, że jestem taka: techniczna ( no prawie kompletna?) , spontaniczna, ( ponad normę?) precyzyjna ( zawsze w punkt?) i szalona ( niezmiennie). Wszystko się zgadza, cała prawda o mnie i o moim tenisie. Lubię to!
TENISOWY OLIPM, CZYLI O MOICH IDOLACH.
TENISOWY OLIPM, CZYLI O MOICH IDOLACH
Topowi zawodnicy światowego tenisa rozpalają zmysły nas amatorów. Wzorujemy się na naszych idolach na różnych poziomach, a ponieważ wielu z nich ma niepowtarzalny styl , to komu kibicujesz mówi dużo o Tobie, trafiasz do określonego klubu wyznawców. To trochę jak z polityką , albo jesteś konserwatywny, albo wolnościowy, albo prawicowy albo centrowy albo lewicowy itd.
W tenisie męskim mamy jeszcze aktualnie cały czas grającą tzw. wielką czwórkę, a właściwie po kontuzji Andy Murraya, wielką trójkę , Djokovic, Federer, Nadal oraz graczy topowych młodszego pokolenia, Thiem, Zverev, Tsitsipas, Medvedev. To jednak wielka trójka wyznacza w ostatnich latach standardy, śrubuje rekordy wygranych meczy, turniejów, dokonuje niemożliwego.
Moim absolutnym idolem jest Rafael Nadal. Godzinami mogłabym rozprawiać o tym dlaczego właśnie on. Uwielbiałam go jako młodego początkującego gracza, zbuntowanego , z groźną miną , z dłuższymi włosami, takiego łobuza. Łączy mnie z nim miłość do Majorki, to jest jego rodzinna wyspa , ale to jest też moja wyspa?, od lat tam regularnie jeżdżę i jestem zakochana bezkrytycznie w tym raju na ziemi. Rafaela uwielbiam oczywiście głównie za jego tenisa , to co potrafi , z jaką siłą i precyzją zagrywa te swoje top-spinowe piłki, jak się porusza, jakim jest gladiatorem, jak walczy, z jaką determinacją osiąga kolejne cele, jak ciężko trenuje, jakim jest kompletnym zawodnikiem, nawet jego rytuały z ustawianiem napojów, poprawianiem garderoby, opaski uważam za urocze. Rozczula mnie też jego angielski, prosty , z hiszpańskim akcentem, nie do podrobienia. Marzę o tym , żeby kiedyś realnie go poznać, najlepiej na Majorce w jego przepięknym obiekcie tenisowym w Manacor, wybieram się tam znowu w tym roku , może się uda spotkać z idolem.
Bycie fanką Nadala nie jest trudne, fanów na całym świecie ma miliony , ale zauważyłam, że nasze środowisko amatorskie jest delikatnie podzielone na wyznawców wielkiej trójki. Fanatyczni wyznawcy Rogera Federera, który wiadomo jest mistrzem absolutnym, zawsze stawiają Nadala niżej i są gotowi się kłócić o detale, naprawdę?Mimo, że obydwaj zawodnicy prywatnie się lubią i szanują , fani są podzieleni ,ich idol jest tym lepszym. Czasami dochodzi do ostrych polemik między nami i rozmów o wyższości szwajcarskiej precyzji nad hiszpańskim żywiołem. Właściwie to jest całkiem sympatyczne i nas wyznawców tej dwójki tak można też podzielić, my z teamu Nadala, jesteśmy bardziej emocjonalni, dynamiczni, ekspresyjni, wyznawcy Rogera są z natury bardziej powściągliwi i spokojni. Gdzieś tam w kontrze do tej dwójki czasami pojawią się fani Novaka Djokovica, ale z zasady nie mają szans na przebicie się wyżej niż numer 3, zresztą Djokovic z całej tej trójki jest najmniej jakiś osobowościowo i chyba dlatego nie wzbudza aż tylu emocji, chociaż tenisowo jest genialny.
Z młodszego pokolenia tenisistów uwielbiam Nicka Kyrgiosa , za to jak gra , jak się grą bawi i za to że jest bad boyem?
W tenisie kobiecym od lat mam swoją idolkę, kontrowersyjną jak ja, ale niepowtarzalną w stylu Marię Sharapovą. Żadna inna tenisistka nie stworzyła takiej topowej tenisowej mody jak Maria. Jest idealna w swoich stylizacjach, kobieca, seksowna, delikatna. Tenis Sharapovej jest również nieziemski, grała fantastycznie, oglądam jej mecze powtórkowe bardzo często, podobnie jak Nadal ma swoje rytuały, ma swoje odgłosy, ale jej gra jest poetycka, w tych pięknych, zwiewnych sukienkach posyła zabójcze backhandy po linii, gra agresywnie , dynamiczno-ofensywnie, taki styl tenisa jest dla mnie nieosiągalnym ideałem, perfekcyjny.
Patrząc na inne mocno zbudowane tenisistki zastanawiam się, dlaczego padło na Marię z tzw.aferą dopingową…czy naprawdę o to chodziło…Shapapova jest jakaś , ma osobowość, chodzi własnymi ścieżkami, jest wyniosła, niedostępna, ma klasę, styl i pieniądze, była przez lata uwielbiana przez sponsorów dobijających się do niej, żeby tylko zechciała zostać twarzą ich produktów. To chyba było za dużo dla mniej stylowych zawodniczek i wystarczyło, żeby zniszczyć jej karierę, bo chyba nie chodziło tak naprawdę o meldonium…, który jeszcze miesiąc wcześniej był na liście substancji dozwolonych.
Teraz trochę Marię z jej posągowości przypomina mi Kristina Mladenovic, która również świetnie prezentuje się w kobiecych sukienkach na korcie i jako deblistka jest inspirująca.
Lubię też styl gry Ashleigh Barty, jest taka precyzyjna, ma doskonały rytm gry, miesza siłę ze świetnym czuciem i jest bardzo sympatyczna. I Belinda Bencic, tenisistka z mocnym charakterem, pokazuje emocje, walczy, gra spektakularnie.
Oczywiście zawsze kibicuję polskim tenisistom. Agnieszkę Radwańską podziwiałam przez całą jej karierę, dziewczyna z mojego cudownego miasta Krakowa, niepowtarzalny, piękny styl tenisa, artystka, wirtuozka. Iga Świątek, rówieśniczka mojego syna, młoda gniewna, podoba mi się, że w dżungli pozorów i sztuczności odnajduje się znakomicie pozostając sobą. Jej tytuł wielkoszlemowy robi wrażenie, z przyjemnością śledzę jej karierę.
Z panów uwielbiam przystojnego Łukasza Kubota, chyba oczywiste dlaczego?
W każdej dyscyplinie sportu są idole, za którymi podąża tłum wyznawców, charyzmatyczni, monumentalni, boscy. Za ich perfekcją stoją lata wyrzeczeń, ciężkiej pracy bez wymówek i bez gwarancji sukcesu. Jak już się wdrapią na ten top to stają się wzorem i inspiracją dla dzieciaków, dorosłych, którzy dzięki nim rozpoczynają swoją przygodę ze sportem. Idolami w sporcie na szczęście nie zostają celebryci, tylko najlepsi w swoich dyscyplinach, tacy którzy dzięki swojej pracy i talentowi osiągają kosmiczne rezultaty. Dodatkowo prawdziwi idole zawsze są jacyś, to ich osobowość, po za sportowymi osiągnięciami jest elementem niezbędnym do stworzenia legendy. I takie tenisowe legendy podziwiamy i wzorujemy się na nich w naszych amatorskich rozgrywkach.
Jak to mówił mój Kobe Bryant : „Bohaterowie przychodzą i odchodzą, ale legendy są wieczne”…A jaka jest Twoja tenisowa legenda ?…
BYĆ JAK EDDIE "ORZEŁ" EDWARDS TENISA
BYĆ JAK EDDIE „ORZEŁ” EDWARDS TENISA
Skoki narciarskie, nasz sport narodowy, to nie jest moja bajka, ale już legendarny brytyjski skoczek Eddie Edwards jak najbardziej .
Krótkowidz jak ja , zawsze w okularach, ale nie tylko to nas łączy.
Jak sobie zaplanował tak zrobił, był pierwszym reprezentantem Wielkiej Brytanii uczestniczącym w igrzyskach olimpijskich w tej dyscyplinie sportu. Na prawie wszystkich zawodach, w których brał udział, był ostatni. Dysproporcja pomiędzy nim a innymi profesjonalnymi skoczkami była miażdżąca. To właśnie jego skoki stały się i słusznie, powodem wprowadzenia kwalifikacji do zawodów, tak ,żeby zawodnicy nie spełniający minimalnych technicznie kryteriów , nie mogli w nich startować. To trochę tak jakby najlepszy nawet amator tenisa chciał wystąpić w turnieju wielkoszlemowym z zawodowcami, jest bez szans. Publiczność jednak pokochała Eddiego, za jego odwagę, uśmiech i za to, że chciał spełniać swoje marzenia, mimo ograniczeń i słów politowania ze strony różnych specjalistów.
Co po za krótkowzrocznością łączy mnie z Eddiem?
Jestem tenisowym orłem. Mozolnie idzie mi nauka tenisa i rozwój, pierwszy mecz wygrałam po ponad roku, odkąd zaczęłam grać w turniejach.
Wstydziłam się na początku swojego turniejowego grania, usłyszałam tyle ironicznych tekstów o moim tenisie, większość moich przeciwniczek traktowała mnie z dużym pobłażaniem , jako tą fajną Kasię, która nie umie grać w tenisa i zawsze przegrywa, bo jest najsłabsza w turnieju, w lidze. Z jakiegoś powodu jednak się nie zniechęciłam, głównie dlatego, że autentycznie pokochałam ten sport, zaczęli się też pojawiać na mojej tenisowej ścieżce ludzie przyjaźni, wzmacniający mnie i budujący moją pewność siebie.
Jeden z nich, Adam, znakomity tenisista, powiedział mi coś bardzo cennego podczas naszego wspólnego tenisowego wyjazdu na sylwestra, co zapamiętałam i wdrożyłam w życie : „ Kasia nigdy nie wstydź się tego jak grasz w tenisa”…i już się nie wstydzę…
Często po jakiś spektakularnych porażkach, po meczach w których gram źle technicznie, zadaję mojemu trenerowi pytanie, że może jednak nie jestem w stanie nauczyć się solidnie grać w tenisa, że jestem przypadkiem beznadziejnym, beztalenciem, że nigdy nie osiągnę pewnego poziomu. On spokojnie odpowiada, że za rok będę w innym miejscu, że każdy przypadek jest indywidualny i każdy potrzebuje innego czasu do osiągnięcia pewnych rzeczy, ale jednego się nie oszuka, to jak będę grała jest wprost proporcjonalne do ilości godzin spędzonych na korcie, do litrów wylanego potu, do setek powtórzonych w ten sam sposób uderzeń i do zagrania ich potem w meczu. Wiem , że są osoby, u których progres przychodzi szybciej, mają łatwość wdrożenia tenisowych lekcji w swoją grę meczową, nie potrzebują tyle czasu ile ja, już to zrozumiałam i się nie frustruję.Pewnie, że wolałabym żeby mi też to przychodziło tak jak im, mimochodem, szybko i skutecznie, no ale nie przychodzi, muszę bardzo ciężko pracować, żeby się rozwijać. Mam nadzieję , że moja determinacja i pasja prędzej czy później uciszą wątpiących, a przede wszystkim dadzą wymierne rezultaty i jakość w mojej grze.
Od początku swojego turniejowego grania zamiast się wzmacniać i rozwijać , utrwalałam postawę Eddiego, przegrywałam zawsze w nierównej walce, dlatego bardzo ciężko było mi uwierzyć w swoje umiejętności. To, że przegrywam stało się złym nawykiem. Teraz przestawiłam swoje myślenie, tenis jest moją pasją, czy gram na punkty czy towarzysko staram się czerpać z tego taką samą radość, cieszy mnie każda dobrze zagrana piłka. Nigdy nie będę zawodniczką turniejową, waleczną ,zawziętą , która za wszelką cenę musi wygrać. Nie biorę już udziału w turniejach elitarnych, gdzie grają zawodniczki z wyższym poziomem zaawansowania, pozostaje w strefie komfortowych rozgrywek średniozaawansowanych, gdzie mogę grać z zawodniczkami o podobnych umiejętnościach i czasami wygrywać mecze.
Ktoś powie, to nie rozwój, że stoję w miejscu, ale kładąc na szali z jednej strony komfort i przyjemność z gry, a z drugiej stres związany z nierówną rywalizacją wybieram dla siebie to pierwsze . Czekam cierpliwie na swój czas i wyższy stopień technicznego zaawansowania, trenując rzetelnie, ufając mądrości trenera i jego wskazówkom. Wiem, że zawsze też mogę wrócić do mojego początku, grania na zielonym korcie nad rzeką, tylko dla przyjemności, bez żadnych punktów, presji, tylko po to, żeby się bardzo zmęczyć, pośmiać i być szczęśliwą.
Dla krytyków mojego tenisa mogę być damskim odpowiednikiem Eddiego „ORŁA” EDWARDSA w okularach, przyjmuję to z uśmiechem na ustach, mam swoją niepowtarzalną tenisową ścieżkę, z wybojami, pod górę, ale zawsze w stronę słońca. Jestem dzika, niepokorna, trudna do okiełznania i ułożenia, co w tenisie nie pomaga. Dodatkowo jestem bardzo samokrytyczna wobec siebie i efekty chcę widzieć natychmiast tu i teraz, co jest absolutnie nierealne. To jest największy obszar do poprawy, nad tym pracuję , oprócz do znudzenia powtarzanych piłek granych kątowo. Tylko nielicznym udaje się przebić do prawdziwej mnie, znaleść sposób, żeby mnie utemperować i uspokoić, jest podobnie jak z dzikimi zwierzętami, albo oswoisz albo uciekasz …nie jest łatwo, większość ucieka?
Pozostając w tematyce skoków narciarskich, pewnie, że wolałabym być Adamem Małyszem tenisa, ale jestem Eddiem, a moim znakiem rozpoznawalnym jest pasja do gry, niespotykana i zaraźliwa.
Nie czekam na cud, akceptuję swoje porażki, ale nie akceptuję braku próby, dlatego próbuję cały czas być lepszą wersją siebie, dojrzałam, kto wie, co jeszcze ze mnie, tenisowego Eddiego wyrośnie…
Z KULTURĄ NA KORCIE, CZYLI NIE CZYŃ BLIŹNIEMU CO TOBIE NIEMIŁE
Z KULTURĄ NA KORCIE , CZYLI NIE CZYŃ BLIŹNIEMU CO TOBIE NIEMIŁE
W sensie ogólnym z kulturą na korcie jest podobnie jak w życiu, albo ją masz, bo tak zostałeś wychowany albo niestety nie. W świecie tenisa mamy pewne podstawowe zasady kultury związane z wzajemnym współistnieniem na kortach. Szanujemy swój i innych czas rezerwacji, sprzątamy kort po sobie, w meczach sędziujemy zgodnie ze stanem faktycznym, nie naciągamy, nie oszukujemy, respektujemy swojego przeciwnika na gruncie ludzkim i tenisowym.
Ale czasami…
Standardem jest , że ktoś wchodzi na kort po Tobie i nie mówi dzień dobry. Ja zawsze czuję się wtedy zażenowana , nie wiem co robić , najczęściej wtedy sama pierwsza mówię ale czasami jednostka wchodząca jest tak antypatyczna , że lepiej się nie odzywać. Przykre doświadczenie dla mnie, bo jestem niepoprawną idealistką i chcę widzieć świat pięknie , dobrze i z zasadami. Miałam w przeszłości ekstremalne doświadczenie na korcie , ale nie o tym będzie felieton i też nie o dobrym wychowaniu, będzie o naszej amatorów tenisa , kulturze zachowania na korcie w praktyce.
Grając towarzysko, sparingowo, najczęściej wybieramy osoby , które dobrze znamy i tolerujemy, nawet jeżeli mają swoje grzeszki , to nam to nie przeszkadza, bo się lubimy i wzajemnie akceptujemy. Mecze towarzyskie rządzą się swoimi prawami . Inaczej jest w meczach ligowych i turniejowych, nie znamy przeciwnika, a wachlarz typów osobowości na jakie trafiamy jest szeroki. Najczęściej są to fajni ludzie, ze słabościami , pasjonaci, pozytywnie zakręceni, czasem nadmiernie ambitni , poważni ,skupieni, ale zachowujący standardy dobrego kulturalnego zachowania. Niestety trafiają się okazy , które na długo zapadają w pamięć , a nawet takie , z którymi nigdy więcej nie chcesz się już spotkać ani na korcie ani w życiu.
Typ pierwszy : toksyczny. Od początku, po pierwszym kontakcie z taką osobą czujesz się źle, coś jest nie tak, atmosfera jest ciężka. Typ ten najczęściej jest mrukliwy, milczący, zdystansowany, wersja mocniejsza chamski i obcesowy, nie ma tu luzu, serdeczności, dialogu, jest sztywno i nieprzyjemnie. Bez względu na przebieg meczu, typ toksyczny zachowuje się tak jakby robił ci ogromną łaskę, że z tobą gra, wszelkie twoje próby wprowadzenia przyjaznej atmosfery kwituje lodowatym spojrzeniem, no koszmar. Ja w jednym meczu z taką przeciwniczką na początku drugiego seta poddałam mecz walkowerem, miałam dość . Nie po to gram w tenisa, żeby się męczyć w taki sposób, mam się cieszyć grą. I żeby była jasność, nie chodzi o to, żeby z każdym się zaprzyjaźniać, nie zawsze też zaiskrzy chemia między ludźmi, ale typ toksyczny jak go nazwałam jest tak charakterystyczny w negatywny sposób, że trudno go pomylić z kimś innym. Unikać szerokim łukiem jak tyko się da.
Typ drugi : krzykacz-komentator. To taki tenisista, który cały czas mówi, do siebie, do ciebie, od rzeczy, komentuje każde zepsute uderzenie, krzyczy jak wygra piłkę, czasami przeklina, ogólnie na korcie jest głośno. Ciężko się skupić na grze, na czymkolwiek, bo potok słów z przeciwnej strony siatki jest nieustanny. Niestety nie przyjdzie mu do głowy , że to przeszkadza .Lubi też w sposób mentorski komentować twojego tenisa. Mniej dotkliwy niż typ toksyczny, ale też niekomfortowo się gra z kimś takim.
Pod ten typ można podciągnąć okazy, które wchodzą ci na kort podczas meczu, albo prowadzą na korcie obok głośną , ożywioną dyskusję, podczas, gdy ty obok bronisz się, żeby nie przegrać meczu i masz akurat kluczową akcję.
Typ trzeci : aut. To przeciwnik, który oszukuje w meczach. Zasada w amatorskich rozgrywkach, jeżeli nie ma sędziego, jest taka, że każdy sędziuje po swojej stronie. Obowiązuje wzajemne zaufanie, piłkę sporną można powtórzyć. W praktyce wygląda to różnie, niestety spotykane są typy permanentnie odkrzykujące prawidłową piłkę jako aut, są tacy, którzy z tego zrobili sposób na wygrywanie meczy oraz wyprowadzenie przeciwnika z rytmu i równowagi. Jednocześnie bardzo często chcą sędziować po naszej stronie, oczywiście zawsze na swoją korzyść oraz niechętnie chcą powtarzać piłki sporne . Mi osobiście bardzo ciężko się gra z takimi ludźmi. Sędziując piłkę po swojej stronie, nawet jak nie jestem pewna w 100% to wolę uznać, że jest dobra. W meczu z takimi przeciwnikami po drugiej stronie, średnio raz w gemie słyszę aut wywołany po dobrej piłce. Czasami próbuję spokojnie czasami mniej spokojnie zwrócić jednak uwagę, że piłka była dobra, ale zwykle przegrywam z takimi tenisistami, całkowicie wybita z rytmu. Nie polecam.
Typ czwarty : teraz jest mój czas. Przychodzisz na kort na swoją godzinę rezerwacji, a typ gra w najlepsze, piłki rozrzucone, kort nieprzygotowany. Typ nie przeprosi i nie zacznie pośpiesznie porządkować kortu dla ciebie, tylko ze zdziwienie i irytacją zapyta , a to już jest czas ? Wersja druga typa, wejdzie na twój kort 10 min przed czasem i zacznie rozkładać swoje rzeczy, rozgrzewać się i wywierać presję, że już jest jego czas, mimo ,że jest jeszcze co najmniej 10 minut twojej rezerwacji.
Najgorzej jak trafi się miks wszystkich typów, wtedy radzę od razu uciekać z kortu.
Nikt nie jest idealny, każdy z nas ma gorszy dzień , może być podczas meczu wycofany, małomówny, może mu się zdarzyć niekontrolowany słowotok, przekleństwo, okrzyk, może klika piłek dobrych wywołać jako aut niecelowo , może parę minut przeciągnąć swoją rezerwacje , bo kończy ważną wymianę, ale typy , które opisałam robią to z premedytacją, to jest ich sposób bycia na korcie, ich kultura gry, która z prawdziwą kulturą nie ma absolutnie nic wspólnego.
Dlatego szanujmy się , bądźmy najlepszą wersją samych siebie, bądźmy na kortach kulturalni, przecież chodzi o to, żeby było miło, a tenis to taka piękna królewska gra z dobrymi manierami.
PO CO CI GŁOWA W TENISIE ?
PO CO CI GŁOWA W TENISIE?
Oczywiście głównie po to, żeby jej prawidłowo użyć podczas gry i to w sensie dosłownym , trzeba dobrze obserwować co się dzieje na korcie, w sekundzie dostrzec gdzie leci piłka, ubiec ruch przeciwnika , obrócić się, zrobić unik w odpowiednim momencie. Oczywista oczywistość, ale my tenisiści wiemy, że nasza głowa gra w meczach w zupełnie innym wymiarze, który ma decydujący wpływ na jego przebieg.
Kto z was nie przegrał tzw. wygranego meczu albo nie wygrał meczu praktycznie przegranego ?
Ja jestem w tym mistrzynią… wygrywam set 4:0, albo 5:2 i za chwilę koncertowo go przegrywam, zamiast domknąć wynik wszystko się rozjeżdża , najczęściej dlatego, że coś mnie zdekoncentruje albo wyprowadzi z równowagi. To może być cokolwiek, ale zwykle to jest np.nieprawidłowo w mojej opinii odkrzyknięty aut przez przeciwniczkę, albo np.trzy razy z rzędu taśma jej pomagająca , to nie jest tak , że rywalka nagle zaczyna grać świetnie, tylko właśnie takie „drobiazgi” rozsypują mi grę. I jeszcze , żebym potrafiła to przekuć w pozytywną agresję, wolę walki , nawet tą rakietę , żebym złamała ?, ale nie u mnie zaczyna się festiwal krytyki samej siebie, jaka to jestem beznadziejna , nic nie umiem i co ja w ogóle tu robię , pojawia się presja…no i przegrywam …, dobrze jak tylko tego prawie wygranego seta, ale bardzo często już cały mecz…
I właśnie po to jest głowa w tenisie, chłodna , dyscyplinująca, potrafiąca zmobilizować, sterować myślami ,dynamicznie reagować na wydarzenia na korcie. Tylko jak mieć tą chłodną głowę ?
Najlepiej mieć swojego psychologa sportu, który nas poukłada, no ale powiedzmy szczerze, wśród nas amatorów jest to jednak rzadkość . Co zatem robić ?
Utrzymać koncentrację w meczu, skupić się na każdej piłce , akcji, być tu i teraz, obserwować dynamikę meczu, reagować odpowiednio na piłki przeciwnika, przewidywać co może się wydarzyć, nie odjeżdżać myślami do tego co będzie jak wygram, co zjem na kolację, jak się ubiorę na randkę i dlaczego to słońce tak świeci mi prosto w oczy.
Mieć zawsze plan taktyczny na mecz , co zrobię w pierwszych gemach , jak wejdę w mecz , czy zacznę regularną grą długimi piłkami , czy zaskoczę ofensywnymi szybkimi akcjami, a może okopię się w defensywie i poczekam na błędy przeciwnika. Plan należy zrewidować , jeżeli okaże się , że jego realizację uniemożliwia nam rywal i wtedy wdrożyć tzw.plan B , który też trzeba mieć.
To bardzo pomaga uporządkować właśnie głowę , bo wtedy jesteś jak pilot w kokpicie, odhaczasz swoją listę zadań obowiązkowych do bezpiecznego zrealizowania celu podróży.
Nie zawsze wygrasz to oczywiste, ale jeżeli chłodna głowa będzie sterowała twoimi posunięciami na korcie, to nigdy nie będzie takich sytuacji , że nie zamkniesz seta z 5:2 na 6:2, bo coś cię wytrąciło z równowagi, może się to zdarzyć tylko wtedy jeżeli twój przeciwnik zacznie grać świetnie i cię zdominuje.
Czerpię też z meczy , które praktycznie już przegrywałam, bo było np.2:5 i 0:40 w gemie , a jakąś nadludzką siłą udało mi się to wygrać. Analizuję co się wydarzyło, że to wyciągnęłam i okazuje się , że to zaczyna się w głowie, tak jakby ktoś ( ja) włączył magiczny przyciski nagle wraca pewność siebie i pewność uderzeń, mowa ciała z przegranej wchodzi na zwycięską ścieżkę , co często zaskakuje rywala i wtedy to on zaczyna się gubić. Takie mecze są kluczowe do zbudowania swojej mentalnej siły.
Pozostają jeszcze rytuały, które pomagają głowie, na pewno kojarzycie rytuały Sereny , Marii, Rafy itd., ja może aż tak nie mam, ale jednak mam? , różowa owijka na rakietę , ulubiona bransoletka albo łańcuszek, piosenka słuchana i śpiewana w samochodzie w drodze na mecz, słowo tajemny klucz przed pierwszym serwisem i po wygranej spektakularnie piłce, trochę tego jest , czy pomaga zachować jasność i dyscyplinę umysłu ?
Tak i jeszcze daje niepowtarzalny efekt , że to jest takie moje, prywatne, że nikt nie zna mojej tajnej broni, która pomaga mojej głowie zbudować mnie jako pewną siebie tenisistkę.
Trzeba pamiętać jednak o tym, że są takie mecze i takie dni , że mimo dyscypliny taktycznej ,rytuałów , chłodnej głowy , przeciwnika w naszym zasięgu i tak nie idzie , nie i już i na to nie pomoże nawet najlepszy psycholog?
Mieć chłodną głowę w tenisie to znaczy doskonalić aspekt mentalny cały czas, bo jest on kluczowy w wygrywaniu meczy, trzeba się perfekcyjnie nauczyć wychodzić z sytuacji beznadziejnych na korcie i nie dopuszczać do utraty kontroli w meczach, nauczyć się grać z planem , ale bez presji.
Naprawdę można to wytrenować , jest trochę trudniej niż z forhendem, ale da się ?
Używaj swojej głowy mądrze , bo granica tego co możliwe jest właśnie w głowie, podobno…
GRAĆ ŁADNIE CZY ZWYCIĘŻAĆ ?...
GRAĆ ŁADNIE CZY ZWYCIĘŻAĆ?…
Wygrywanie meczy to nie jest moja tenisowa codzienność . W swojej amatorskiej „karierze” wygrałam ich może ze dwadzieścia, zwykle przegrywam.
Całkiem niedawno wygrałam mecz dosyć gładko i wysoko 6:1, 6:0 i omawiając go na treningu z trenerem, powiedziałam , że wolałabym przegrać , ale grać ładnie technicznie. Mecz wygrałam , ale po średniej grze, nie byłam z siebie zadowolona. Trener , z typowym dla siebie opanowaniem przyjął moje wywody , kwitując to dosadnie : …” Kasia no bez przesady, mecze się gra, żeby wygrać , ciesz się z wygranej , nie szukaj dziury w całym …”
Hmmm….
Dodam, że trenuję z trenerem, który ogromny naciski kładzie na poprawną technikę , spokój ,myślenie na korcie i regularną mocną grę precyzyjnymi długimi piłkami . Nie znosi tzw.baloniarzy.
Czyli co trenerze grać byle jak , balonami, przypadkowymi zagraniami, farfoclami , piłkami , które z tenisem niewiele mają wspólnego, byle wygrać , czy jednak wygrać po przemyślanej ładnej technicznie grze, na swoich warunkach , swoimi celowanymi winnerami, po wymuszonych błędach przeciwnika ? Jak jest lepiej ? …
Uwielbiam mecze , w których jestem zadowolona ze swojej gry, kiedy większość zaplanowanych uderzeń wychodzi, kiedy popełniam mało błędów, kiedy mam plan na grę i udaje mi się go realizować.
Nawet jeżeli przeciwnik jest mocniejszy i wygrywa , to nie mam sobie nic do zarzucenia i wiem, że zrobiłam wszystko co mogłam, schodzę z kortu pokonana w meczu , ale nie przegrana.
Lubię jak przeciwnik docenia moją grę , dziękuje i mówi, że mecz był wyrównany, że świetnie się grało , nawet jeżeli wynik pokazuje przysłowiowy rowerek ?.
Wiem, że większość tenisistów w rozgrywkach amatorskich , czy to ligowych czy turniejowych , bardzo chce wygrać , to jest ich cel i całkiem słusznie . Do celu dążą bezwzględnie, niektórzy z nich zamęczają przeciwnika balonowymi wrzutkami, piłkami bez mocy, a potem krótką wrzutką za siatkę, nie pozwalają na złapanie rytmu gry, nie ma mowy o dłuższych regularnych wymianach , o płaskiej technicznej grze. To jest taktyka, ja wiem, nawet tego uczą ? , graj tak, żeby zamęczyć przeciwnika , aż cię znienawidzi, zdenerwuje się i będzie wyrzucał piłki na aut. To jednak działa tylko do czasu, bo im więcej nabywasz technicznych umiejętności i stajesz się zawodnikiem kompletnym, z tzw.baloniarzami nie będziesz mieć wreszcie kłopotu , skończysz ich zapędy wybijania cie z rytmu zabójczo szybkimi , precyzyjnymi zagraniami , a oni dalej będą w tym samym miejscu…
Jednak z punktu widzenia prawdziwej amatorki/amatora takie mecze to męka . Nie ma z nich radości, satysfakcji, nie rozwijają w żaden sposób mentalnie, dołują. Ja zawsze po takich meczach mówię, że rzucam tenisa , bo w ich trakcie mam wrażenie, że to co się dzieje na korcie , z prawdziwą grą w tenisa ma mało wspólnego .
Bierzmy przykład z zawodowców , których kochamy za ich widowiskowy, technicznie przepiękny tenis. Grajmy tak, żeby w minimalnym chociaż stopniu ich przypominać , bądźmy jak Nadal ( sorry team Nadal ? ) radość z gry będzie bezcenna.
Może więc po po prostu wystarczy zmienić spójnik …: GRAĆ ŁADNIE I ZWYCIĘŻAĆ !
TENIS…TO TAKA TRUDNA GRA
TENIS… TO TAKA TRUDNA GRA
Do gry w tenisa potrzeba kortu, ścianki, rakiety i piłki, piłkę trzeba trafić rakietą ? Łatwizna? Nic bardziej błędnego . Precyzyjne uderzenie piłki w odpowiednim miejscu ,rakietą trzymaną w ręce i skoordynowanie tego z poprawnym ustawieniem ciała, pracą nóg , nadanie piłce prędkości i zagranie w celowane , konkretne miejsce to naprawdę nie jest proste.
Trenerzy i tenisiści , których znam umiejscawiają tenisa tuż za hokejem ( tam jeszcze musisz to zrobić na łyżwach) jeżeli chodzi o poziom trudności w opanowaniu tej dyscypliny sportowej.
Amatorski tenis jest demokratyczny , można zacząć w każdym wieku i długo cieszyć się grą , żeby jednak naprawdę nauczyć się grać w tenisa dobrze technicznie potrzeba długich lat żmudnych treningów.
Kiedy się wciągniesz i po latach zaczynasz powoli ogarniać podstawowe uderzenia , forhend, backhand, wolej, slajs, nieźle serwujesz, grasz piłki kierunkowo, rotacyjnie , z dobrą siłą, wkraczasz na prawdziwy rollercoaster …
Pojawia się równie trudny jak technika, aspekt mentalny, który na wyższym poziomie zaawansowania w tenisie zaczyna odgrywać kluczową rolę. Ilu z nas amatorów przegrało wygrany mecz tzw.głową ?…Wielu, bo zabrakło koncentracji, bo zlekceważyliśmy przeciwnika, bo było za łatwo, bo nie potrafiliśmy przenieść uderzeń z treningu na mecz, bo nie potrafiliśmy zostawić osobistych spraw w szatni, ja to robię cały czas.
Dobra strona aspektu mentalnego to z kolei umiejętność podniesienia się po dotkliwej porażce , zdolność odwrócenia losów meczu, siła, którą jesteśmy w stanie wygenerować kiedy jesteśmy najbardziej słabi , odwaga, która pojawia się kiedy jesteśmy najbardziej przerażeni i pokora , kiedy niesieni na fali zwycięstwa przestajemy twardo stąpać po ziemi.
Te dwie strony aspektu mentalnego w tenisie to nasza codzienność. Sztuką jest doprowadzić do stanu , w którym ta dobra strona staje się dominującą, to umieją tylko najlepsi z nas.
Świetnie , że w szkoleniach kładzie się teraz duży nacisk na ten aspekt tenisa, że trenerzy i psychologowie tego uczą , to wiedza zdecydowanie tajemna?
Litry wylanego potu na treningach , powtarzalność i pewność uderzeń , taktyka meczowa na nic się zdadzą jeżeli nie pójdzie za tym opanowanie głowy .
Ja cały czas nad tym mocno pracuję, mam swoje rytuały i sposoby , żeby mieć kontrolę nad sytuacją, ale jest to obszar do dużej poprawy , bo cały czas są rzeczy podczas meczu, które są w stanie całkowicie mi rozsypać psychikę . Uczę się bycia na korcie BADASS EVERYDAY , nie poddaję się , walczę !
ZA CO TAK NA PRAWDĘ KOCHAM TENISA
ZA CO TAK NA PRAWDĘ KOCHAM TENISA?
Nie da się znaleść jednego powodu dlaczego kocham ten sport bezkrytycznie i namiętnie, dlaczego tenis, a nie bieganie , narty albo szachy ?
Od dziecka byłam typem sportowym, już w przedszkolu nauczyłam się pływać , miałam szczęście mieszkać na ul. Grochowskiej w Krakowie , z okien swojego pokoju widziałam szkołę, sportową do której chodziłam, boisko i coś , co było w latach 80 -tych rarytasem, kryty basen, z prawdziwą mocno chlorowaną wodą , po której mieliśmy zielone włosy ? Pływanie kocham do dziś i całkiem dobrze umiem to robić, pływam zdecydowanie lepiej niż gram w tenisa?
Potem była zajawka na bieganie, starty w biegach , zawodach, ale nigdy biegania nie lubiłam specjalnie, nie było moją pasją .
I wtedy zapukał do mojego serca tenis, nie właściwie wdarł się jak taran , obezwładnił , uzależnił , zdominował , oddałam mu się w całości i jestem gotowa wiele dla niego zrobić i robię to z największą frajdą i satysfakcją, jestem szczęściarą , że GO mam.
A za co GO kocham ?
Za TENISOWE SUKIENKI , za to ,że mogę się stylizować i bawić kolorami , modelami , tak dobrze mi to wychodzi, że nawet obcy tenisiści i tenisistki mi mówią , że nie widzieli lepiej ubranej dziewczyny na korcie, że wyznaczam trendy, że Sharapova, to może się ode mnie uczyć?
Za EMOCJE, które mi daje, od poczucia ogromnego szczęścia, satysfakcji, uśmiechu, rywalizacji, ale też łez, zwątpienia, frustracji, rozczarowań , walki ze słabościami i znowu szczęścia, że mam pasję , którą czuję każdym milimetrem siebie .
Za LUDZI, których poznałam dzięki tenisowi , mam , nie boję się użyć tego słowa, przyjaciół , w całej Polsce, którzy podobnie jak ja kochają ten sport. Rywalizujemy, sparingujemy, spotykamy się na turniejach, wyjazdach, ale też prywatnie lubimy spędzać ze sobą czas, tenis , jest oczywiście najważniejszy , ale tuż obok niego jesteśmy ze sobą wspólnie na różnych etapach naszych życiowych meandrów.
Bo tenis jak brzmi moje motto to pasja do życia …