NIEOSIĄGALNY
NIEOSIĄGALNY
Każdemu kto uprawia jakiś sport, czy to amatorsko czy zawodowo, zdarzyło się wygrać przegrany mecz i przegrać wygrany. Szczególnie my tenisiści często tego doświadczamy. Słyszymy ciągle powtarzane banały, tj.dopóki piłka w grze, jak nie wygrasz ostatniej piłki to wciąż nie ma zwycięstwa, że gra się doi końca itp. I nawet kiedy to wszystko wiemy, stajemy się bezradni wobec wewnętrznej mentalnej walki, kiedy brakuje dosłownie jednej akcji, żeby wygrać.
Moje doświadczenie ligowe ostatnich paru miesięcy pokazało mi, że zdecydowanie lepiej mi idzie wygrywanie przegranych meczy. Stan 1:5 wcale nie powoduje we mnie rezygnacji , wręcz przeciwnie, wyzwala determinację i wolę walki, żeby dogonić rywalkę, a potem spektakularnie wygrać. I to mi się udaje.
Niestety po raz kolejny nie udaje mi się wygrać kiedy prowadzę 5:1 i mam kilka piłek setowych.
Nie jestem w stanie zamknąć wyniku na moją korzyść, potrafię przegrać sześć gemów z rzędu…ta jedna decydująca piłka staje się nagle absolutnie nieosiągalna i nie dlatego, że przeciwniczka walczy i gra lepiej, tylko ja nie potrafię zagrać tej jednej tak bardzo potrzebnej mi, decydującej piłki.
Nie zmieniam nic w grze, staram się poza początkową wizualizacją kolejnego seta, skupić na tej jednej piłeczce i nic …, niemożliwa do zdobycia, niemożliwa do osiągnięcia…
Mecz przegrywam, jestem zła, bo to ja przegrałam ze sobą, nie z rywalką.
Podobno z takich doświadczeń należy wyciągnąć wnioski, podobno taki jest sport, takie jest życie. Coś co mamy na wyciągnięcie ręki, wymyka się , jak szczęście, które przychodzi wtedy gdy najmniej się go spodziewamy. Zaczynam wierzyć , że naprawdę nie mamy mocy sprawczej , ani w swojej głowie ani w swoich nogach. No bo jak inaczej wytłumaczyć tą niemoc.
Bardzo chciałam, narzuciłam swoją grę, byłam mocno skoncentrowana, z każdą kolejną piłką setową byłam pewna swego i nie dałam rady zagrać jednej zwycięskiej piłki, mimo , że wcześniej zagrałam ich mnóstwo.
Po takich meczach zdecydowanie odechciewa mi się rywalizacji ligowej, to był ćwierćfinał, waga meczu była większa. Po co stawać w szranki często z przeciwniczkami, których styl gry nam zupełnie nie leży, kiedy możemy grać mecze sparingowe dla przyjemności. Na poziomie amatorskim chyba nie musimy przechodzić tych mentalnych katuszy i tresować naszej psychiki motywacyjnymi gadkami. Jesteś zwycięzca , kim jesteś jesteś , jesteś zwycięzcą😉no chyba, że grasz w tenisa, to nigdy nie wiesz kiedy i czy w ogóle nim będziesz.
Współczuję zawodowcom tych dylematów, ale oni to traktują jak pracę, na poziomie światowym doskonale płatną, dlatego chyba nie przeżywają bardzo takich sytuacji. Przegrają wygrany mecz, zgarną niezłą stawkę i jadą dalej.
Człowiek powinien w sytuacji być trochę jak automat, jest praca do zrobienia, trzeba wygrać jedną piłeczkę i odhaczyć wykonanie zadania. Może sztuczna inteligencja albo inny wynalazek wirtualnej przyszłości w tym kiedyś nam pomoże, staniemy się perfekcyjnymi maszynami do wykonywania poleceń. Nie będzie niczego nieosiągalnego, bo wszystko będzie można bezbłędnie zaprogramować.
Na szczęście człowiek to wciąż jeszcze człowiek, istota niedoskonała, ale w tej niedoskonałości piękna i niepowtarzalna. Nie jest bezbłędną maszyną, ma obarczony błędami system, ma emocje, których skala przesuwa się od euforii po smutek. Potrafi się zachwycić, wzruszyć, zapatrzyć na słońce i potrafi być nieosiągalny jak ta ostatnia tenisowa piłeczka, nie sposób się z nim skontaktować kiedy jest poza zasięgiem, nie sposób wtedy do niego dotrzeć. Ta ostatnia zwycięska piłeczka nie dała się dogonić, niepokorna, nieokiełznana, pofrunęła sobie tylko znaną parabolą, wolna jak ptak, nieosiągalny dla nas nieumiejących latać.
A do ligi znów się zapiszę😉
KAŻDY MA SWÓJ FRENCH OPEN
KAŻDY MA SWÓJ FRENCH OPEN
Wczoraj zakończyła się kolejna edycja turnieju wielkoszlemowego Roland Gaross 2023, z pulą nagród prawie 50 milionów euro…triumfowali Iga Świątek po raz trzeci i Novak Djokovic również po raz trzeci. Novak przy okazji złamał liczbę 23 zwycięstw w Wielkich Szlemach, jest samodzielnym liderem.
Oglądaliśmy dwa tygodnie zmagań tenisowych nadludzi pod paryskim wietrznym niebem, z zapachem pomarańczowej mączki i kasztanów.
Przejście każdej rundy w turnieju wielkoszlemowym to osiągnięcie, gra tam sam tenisowy top. Dla wielu pretendujących do tego topu, to również ogromny zastrzyk pieniędzy, pozwalający przetrwać kolejny rok treningowy, bez zamartwiania się o budżet dla siebie i współpracowników.
Każdy chce tam wygrać i zapisać się na kartach historii, wielu chce coś udowodnić sobie, światu, a dla wielu to po prostu praca do wykonania.
Były na tegorocznym Roland Garrosie elektryzujące pojedynki, gdzie nie tylko chodziło o sportową rywalizację. Jednym z takich był pojedynek Eliny Svitoliny z Aryną Sabalenką. Elina wróciła szybko po urodzeniu córeczki do sportowej rywalizacji i dotarła aż do ćwierćfinału French Open. W ćwierćfinale zmierzyła się z Sabalenką. Mecz bez większych problemów wygrała Aryna w dwóch setach, Svitolina nie podała po meczu ręki Sabalence. I jakaś dziwna konsternacja zapadła wśród komentatorów i dziennikarza prowadzącego pomeczowy wywiad z Sabalenką, publiczność niezadowolona lekko wybuczała to zachowanie. Elina to Ukrainka, Aryna to Białorusinka, stoją po przeciwnej stronie, jedna po stronie ofiar, druga po stronie oprawców. Aryna wprawdzie po przegranym meczu półfinałowym z Muchową , wreszcie odpowiedziała na trudne pytanie dziennikarza i po raz pierwszy przyznała, że w tej chwili nie popiera działań Łukaszenki, ale do tego momentu dyplomatycznie milczała, uchodząc raczej za pupilkę reżimowego prezydenta Białorusi. Są tacy, którzy nie rozumieją Svitoliny i ją krytykują, że skoro wyszła na mecz za który zgarnęła dużą finansową gratyfikację to powinna się „zachowywać” zgodnie z tenisowym savoir vivre. Myślę, że o tym co powinna , decyduje tylko ona. Może dla tego gestu, który wyraża tylko tyle, nie zgadzam się ze złem, z wojną, z zabijaniem, Elina przyjechała do Paryża. Nie udawajmy, że nie ma wojny, nie ma tematu, bo jest Wielki Szlem, jesteśmy tu, ale całkiem niedaleko giną moi rodacy, gram z dziewczyną, którą jako sportową przeciwniczkę bardzo szanuję, ale nie podam jej ręki na znak solidarności z moimi krajem. Nie musimy rozumieć, ale nie odwracajmy oczu z niesmakiem i obojętnością.
Sportowo dla mnie dużym widowiskiem były dwa mecze Carlosa Alcaraza, który pod nieobecność Rafaela Nadala stanął przed ogromną szansą wygrania turnieju Wielkiego Szlema na mączce, Carlos przyjechał do Paryża jako numer jeden, niestety został zdetronizowany.
Mecz ćwierćfinałowy ze Stefanosem Tsitsipasem w wykonaniu Alcaraza to był pokaz najlepszego męskiego tenisa jaki widziałam od lat. Carlos grał fenomenalnie, spektakularne skróty, widowiskowe winnery, poruszał się po korcie ofensywnie, z prędkością kosmity. Tsitsipas był bezradny przez większą część meczu. Wydawało się, że w takiej formie Alcaraz połknie Djokovica w półfinale. W półfinale zobaczyliśmy jednak nieśmiałego pretendenta z Hiszpanii, któremu srogą lekcję po profesorsku zafundował wielki Novak. U Carlosa były tylko momenty, które wystarczyły na wygranie jednego seta w tie-breaku, pozostałe trzy sety to dominacja Djokovica, konsekwentnego i bezbłędnego.
Carlos mógł napisać swoją historię w Paryżu, ale to Djokovic w geście triumfu uniósł swój 23 puchar wielkoszlemowy i pozostaje na ten moment niepokonany we wszelkich statystykach.
Nasza polska tenisistka Iga Świątek po raz trzeci sięgnęła po puchar Suzanne Lenglen, po bardzo wyrównanym trzy setowym finale z pięknie grającą Karoliną Muchową. Iga pokazała w finale oprócz swojego mistrzowskiego tenisa charakter, ogromną wolę walki i zwycięstwa. Zrobiła to, zdobyła Paryż po raz trzeci, obroniła punkty z zeszłego roku i wciąż pozostaje numerem jeden.
Kurz mączki powoli opada w Paryżu przed nami gorące lato pełne kolejnych wyzwań, marzeń, planów.
Roland Garros, na którego cześć nazwano turniej wielkoszlemowy w Paryżu, był francuskim pilotem, walczył w pierwszej wojnie światowej jako lotnik, wynalazł i zastosował karabin maszynowy w samolocie. Był innowatorem, wynalazcą, jako pierwszy też przeleciał nad Morzem Śródziemnym. Robił rzeczy wielkie. Każdy z nas może te wielkie rzeczy robić. Nie trzeba się bać, słabości można okiełznać , polubić je, oswoić, każdego dnia być ciekawym możliwości jakie daje nam świat. Największą sztuką jest znaleźć swój prywatny Wielki Szlem, a potem z satysfakcją dobrze wykonanej pracy w geście triumfu unieść swój puchar, ze łzami wzruszenia pokazać sobie, że dałam radę, zrobiłam to. Nawet jeżeli to będzie “tylko” pięknie zagrany wolej, przebiegnięte 5 kilometrów, upieczone pierwszy raz ciasto drożdżowe czy duma z syna, który jest świetnym człowiekiem to warto, bardzo warto ,nawet jak nikt ci za to nie da kilku milonów euro 😉
WIELKI MAŁY CZŁOWIEK
WIELKI MAŁY CZŁOWIEK
Na kortach klubu Tennis&Country Club w Giebułtowie od soboty do poniedziałku ( 5-7 luty) toczył się HALOWY PUCHAR POLSKI. Impreza takiej rangi po raz pierwszy odbyła się na obiekcie stworzonym do tego typu wydarzeń. Infrastruktura, zaplecze, urok obiektu oraz gościnność właścicieli sprawiła, że te kilka dni pozostanie w pamięci zawodniczek, zawodników, trenerów, rodziców, klubowiczów, widzów na bardzo długo. To było fantastyczne wydarzenie!
Mało brakowało, a zabrakłoby mnie na nim. W czwartek złapała mnie niedyspozycja i bałam się, że do soboty się nie wykuruję, na szczęście się udało. Spędzałam w T&CC każdego dnia turnieju długie godziny na oglądaniu wspaniałych meczy zawodowców, na niekończących się rozmowach, na analizach, poznałam świetnych ludzi, z których kilku zostało bohaterami mojego felietonu.
Pierwszy zawodnik z którym udało mi się zupełnie przypadkowo porozmawiać to Maciek Matuszczyk z Krakowa. Zaczęliśmy, oglądając inny mecz, niezobowiązującą pogawędkę, a potem Maciek opowiedział więcej…, że ma trudny okres za sobą, że długo nie grał, że miał perturbacje osobiste, że nie ma specjalnych oczekiwań i cieszy się, że w pierwszej rundzie pokonał wyżej rozstawionego zawodnika. Maciek ma dłuższe włosy, nosi czapkę z daszkiem, jest leworęczny i gra urozmaicony, piękny dla oka tenis. Okazało się również, że Maciek jest wychowankiem Krzysia Sieniawskiego, pod okiem którego spędził kilka najważniejszych tenisowych lat. Krzysztof z dumą i wzruszeniem oglądał późniejsze mecze Maćka, który odpadł dopiero w rywalizacji z turniejową jedynką Marcelem Politowiczem. Pokazał mi zdjęcia jak Maciek na korcie był jeszcze dzieciakiem. Niesamowicie utalentowany zawodnik, którego kariera w pewnym momencie wyhamowała z przyczyn od niego zupełnie niezależnych. Dobrze widzieć Maćka w takiej formie, gra tenis, który świetnie się ogląda. Mocno za niego trzymam kciuki, poprawiaj daszek chłopaku i rób swoje!
Mecz, który oglądałam jako pierwszy to mecz pomiędzy Kacprem Szymkowiakiem( KKT WROCŁAW) a Wojtkiem Kasperskim ( WOJNAR TENNIS ACADEMY KRAKÓW). Kacper chyba najmłodszy na turnieju, również chłopak w czapce z daszkiem od razu skupił moją uwagę, energia rozrabiaki plus piękny tenis. W setach u panów było po jeden, o wygranej decydował super tie-break. Kacper ekspresyjnie szalał, gonił wynik i się złościł, przeciwnik zachowywał kamienną twarz i spokój. Wygrał Wojtek 11:9. Złapałam zawodników tuż po meczu na szybką rozmowę. Wojtek spokojny, grzeczny, ułożony, rzeczywiście taki jest i to był jego klucz do zwycięstwa w decydujących momentach. Za to żywiołowy Kacper, powiedział, że on z kolei jest taki, to jest jego charakter, jak wyrzuci z siebie złość, emocje, jak krzyknie, to schodzi z niego napięcie i lepiej gra, był sobą na korcie w 100%. Odpadł w pierwszej rundzie, za to w deblu z Mikołajem Lisem doszli do finału, który się nie odbył, przeciwnicy Piotr Kusiewicz z Marcelem Politowiczem dali WO, z powodu kontuzji Marcela.
Parę słów o Marcelu Politowiczu( PT OLIMPIA POZNAŃ) turniejowa jedynka, najwyżej rozstawiony zawodnik, z którym od razu poczułam chemię 😉, bo podobnie jak ja ma wadę wzroku i też nie może nosić soczewek, gramy więc razem ja i on😉 w okularach, tylko, że Marcelowi to zupełnie nie przeszkadza😉.Marcel gra świetnie, jest niezwykle szybki, dynamiczny i kompletny w swoim tenisie. Niestety złapała go kontuzja pleców i w poniedziałek musiał poddać mecz półfinałowy w singlu i finałowy w deblu. Bardzo sympatyczny chłopak, rozmowny, otwarty. Prywatnie koleguje się z kolejnym moim bohaterem Piotrem Kusiewiczem, z którym tworzą parę deblową.
Piotr Kusiewicz ( WOJNAR TENNIS ACADEMY), jeden z najbardziej utalentowanych i znanych krakowskich zawodników. Chłopak na korcie to wirtuoz, jakby grał mimochodem, gra szybko, mocno, celnie, a dodatkowo jest w tym artyzm, dopieszczenie każdego zagrania. Jego tenis komponuje się z dredami, które nosi i łagodnym uśmiechem, Piotr uśmiecha się oczami. Grał po kilkumiesięcznej kontuzji.
Piotrek ma fantastycznych rodziców, z którymi na trybunach spędziłam bardzo miło czas gawędząc głównie o tenisie. Perspektywa rodziców zawodnika daje zupełnie inne spojrzenie na zawodowy tenis. Logistyka, poświęcenie, pieniądze, system szkoleń, dostępność obiektów, trenerów, sparing partnerów, jest tyle składowych , które trzeba pospinać, żeby potem oglądać na korcie taki dobry tenis. Ogromny szacunek dla rodziców Piotra, robią kawał dobrej roboty.
Ale żeby nie było tylko milutko, to w sobotę podczas meczu pomiędzy Viktorem Blomem a Bartłomiejem Andrzejczakiem doszło do spięcia. Najpierw panowie nie mogli się dogadać co do wyniku w drugim secie, wydawało się, że się dogadali i przeszli do tie-breaka, ale …po jednej z wymian według jednego z zawodników pękła piłka, tylko, że pokazał kilka piłek i to nie od razu po akcji, tylko długo po kiedy przeciwnik zagrał winnera. Bartłomiej chciał powtarzać piłkę, bo tak jest regulaminowo, a Victor się nie zgadzał, bo według niego nie było związku między wygraną akcją, a późniejszym pęknięciem piłki. Zrobiło się nieprzyjemnie, na kort została wezwana pani sędzia i zarządziła, że nie ma powtórki punktu, bo piłka nie pękła bezpośrednio podczas uderzenia. Bartłomiej nie przyjmował decyzji pani sędzi, młodszy Viktor bardzo się zdenerwował, że już wcześniej podczas drugiego seta przeciwnik wymusił błędny wynik, a teraz próbuje odebrać mu prawidłowo zdobyty punkt. W końcu mecz wznowiono, zgodnie z decyzją pani sędzi. Trybuny wyczuły naciąganie i fałsz w całej tej sytuacji i odtąd kibicowały Viktorowi , który mecz wygrał.
Po meczu pogratulowałam młodemu, chciałam też pogratulować Bartłomiejowi, bo poza tym incydentem panowie zagrali świetny mecz, ale Bartek myślał, że jestem mamą Viktora😉Na szczęście podaliśmy sobie ręce.
Męski poniedziałkowy półfinał ( z powodu WO Marcela, drugi mecz półfinałowy skończył się przy stanie 2:4) i finał to prawdziwa uczta dla kibiców, w obydwu meczach o końcowym wyniku decydował super tie-break. Wygranym i bohaterem obydwu meczy był Juliusz Bienkiewicz (UKS SPORT KLUB WROCŁAW) . W meczu półfinałowym z Mikołajem Lisem przegrał pierwszego seta, drugiego wygrał w tie-breaku , do końca trzymając widzów w napięciu, żeby w decydującym trzecim szybkim secie wygrać zdecydowanie 10:5.
Finał z Karolem Filarem zaczął bardzo pewnie i dynamicznie, dominując wyraźnie rywala, ale w drugim secie to Karol zaprezentował się lepiej i zasłużenie wygrał. O zwycięstwie w turnieju decydował znowu super tie-break, wygrał Julek 10:7, w najważniejszych momentach świetnie serwował i zachowywał koncentracje. Juliusz ma świetnego trenera, spokojnego, kompetentnego, cały czas dopingował i wzmacniał z trybun swojego zawodnika, analizował błędy, po to, żeby wyciągać z nich wnioski. Duża osobowość, widać w tej relacji zawodnik/trener fajne, niewymuszone porozumienie i szacunek. Panowie mają też swoje tajne kody porozumiewania się, ale tego nie pozwolili mi zdradzić, przynajmniej na razie😉
Na deser zostawiłam dziewczyny, bo tak jak wygrana faworytki, najwyżej rozstawionej Aleksandry Wierzbowskiej zaskoczeniem być nie może, tak to jak potoczył się cały turniej dla Wiktorii Saskiej to jednak fantastyczna niespodzianka. Obydwie Panie trenują w T&CC w Giebułtowie, reprezentują KS DRAGON TENNIS TEAM PRO i obydwie spotkały się w finale!
Wiktoria miała bardzo ciężki drugi turniejowy mecz w piątek, nie wiadomo było czy po pierwszym przegranym secie da radę kontynuować grę z powodu dotkliwych skurczów, potrzebna była pomoc fizjoterapeuty. Udało się zawodniczkę postawić na nogi, Wiktoria wygrała drugiego seta i super tie-break przy ogromnym aplauzie zgromadzonej publiczności. Rozmawiałam z Wiktorią w niedzielę, była zmęczona i bardzo szczęśliwa, a jeszcze wtedy nie wiedziała, że po dwóch następnych wygranych meczach znajdzie się w finale ze swoją klubową koleżanką Olą Wierzbowską. Wiktoria jest delikatna, eteryczna, ale na korcie potrafi uwolnić w sobie prawdziwego tygrysa😉
Poniedziałkowy finał Oli i Wiktorii dla klubowiczów, trenerów, bliskich to było wspaniałe doświadczenie i radość, że Dziewczyny gospodynie tak świetnie zagrały, dochodząc do finałów Pucharu zarówno w singlu jak i deblu. Sztab szkoleniowy( Kasia Strączy, Kuba Migas) i zawodniczki powinni być bardzo dumni. My klubowicze jesteśmy.
Te trzy dni podczas Halowego Pucharu Polski miały wielu bohaterów, każdy z nich ma swoją historię, każdy z czymś się zmaga, czegoś się boi, wstydzi, każdy jest wyjątkowy.
W tenisie z kortu tylko jedna strona schodzi zwycięska, oni to akceptują.
Patrzyłam na tych zawodowców na korcie, potem w kuluarach, przy wspólnych posiłkach, jedni się lubią mniej, drudzy bardziej, ale mecz kończą na korcie, potem idą dalej. Dużo my amatorzy możemy się od nich nauczyć, w kwestii sędziowania, w kwestii kultury na korcie czy wreszcie w kwestii wzajemnego szacunku, bo grać jak oni nie mamy szans. Cenna lekcja.
Oni też wiedzą, że w ich wieku Nadal miał już parę tytułów, wiedzą, że świat nie czeka, że każdego dnia przybywają na całym globie miliony dzieciaków grających w tenisa. Oni to wiedzą …, a jednak zaciskają zęby grając kolejne mistrzostwa, zdobywając mozolnie kolejne punkty do rankingu w ITF i wierzą, że kiedyś będą na szczycie…
WIELCY MŁODZI LUDZIE.
LIGOWE REMINESCENCJE
LIGOWE REMINESCENCJE
Sezon ligowy wiosna/lata 2021 dobiega końca, trwają jeszcze play offy i potem faza finałowa w ostatniej z lig do której się zapisałam. Ligi było trzy… nadszedł czas na ich podsumowanie.
Reminescencja jest wspomnieniem, refleksją, bazuje na uporządkowaniu pewnych informacji. Mamy tendencje wspominając pewne zdarzenia do ich emocjonalnego nasycenia, ale wspominamy lepiej zdarzenia pozytywne lub neutralne, zapominając o tych negatywnych.
Podsumowanie będzie optymistyczne, tenis to w końcu moja pasja, dająca mi ogromną radość😊.
Celem sezonu wiosna/lato było dla mnie rozegranie jak największej liczby meczy ligowych, udało się rozegrać 38 meczy, 16 w lidze w T&CC, 9 w Smart Lidze i 13 w Relaksmisjii. Siedem wygranych meczy, a więc bilans na plus osiągnęłam tylko w tej ostatniej i od niej zacznę swoje podsumowanie.
RELAKSMISJA TENNIS LEAUGE
To był mój pierwszy raz 😉, pierwszy sezon w tej lidze. Zapisałam się z lekką nieśmiałością, renoma, wieloletnie doświadczenie w rozgrywkach i poziom tenisistów wzbudzały mój szacunek i onieśmielały.
Pierwsze mecze pokazały, że niepotrzebnie, aż tak się stresowałam😉.Poziom grupowy rywalek w większości był bardzo dobrze dobrany, meczy bez gry właściwie nie było, za to było wiele wyrównanych i zaciętych pojedynków. Ogromne i bezcenne doświadczenie. Wygrałam mecz przegrany, przegrałam wygrany, o mały włos, gdyby udało mi się rozegrać ostatni mecz, albo nie przegrać przedostatniego😉grałabym w fazie play off, a to już byłby ogromny sukces.
Organizacja około ligowa bardzo dobra, świetni i kompetentni ludzie pracujący w recepcjach klubowych, zorientowani, pomocni. Komunikacja informacyjna o istotnych sprawach dotyczących ligii również wzorowa.Nagrody specjalne i wyróżnienia dla najbardziej aktywnych zawodniczek. No i faza play off i finałowa zorganizowana na wysokim poziomie. Oglądam sobie właśnie transmisję live z meczy, wyniki z innych kortów można śledzić on line, po finałach będzie jak co roku kończąca ligę impreza.
Naprawdę profesjonalnie zorganizowany projekt, już od lat, cieszę się, że się odważyłam i dołączyłam do ligowiczów Relaksmisji. Jeszcze nie podjęłam decyzji czy zapisać się na sezon zimowy czy dopiero wiosna lato. Z przyczyn logistycznych i dostępności kortów może być mi trochę trudniej z płynnym rozgrywaniem meczy w zimie.
Czy coś bym zmieniła? Ciesze się , że będą sędziowie na fazie finałowej, tak miało być w mojej lidze idealnej 😉
Zmieniłabym jedynie punktacje za mecze, jak wygrywasz w dwóch setach masz 4 pkt, przegrany 1 pkt., a jak w trzech wygrywasz to 3 pkt., a przegrany 2 pkt. Finalnie wygrana w dwóch czy trzech setach to wygrana, często ta w trzech dużo bardziej wartościowa. Lepsza byłaby albo taka sama punktacja bez względu czy mecz wygrany w dwóch czy trzech setach, albo gradacja, za wygrany mecz w dwóch setach 5 pkt, w trzech 4 pkt. Pytanie czy przegrany powinien dostawać punkty? Tak się przyjęło w niektórych ligach, że tak i ok można to zostawić, działa motywująco, ale przy awansie do fazy play off jednak decydować powinien stosunek meczy wygranych do rozegranych, bo to jednak wypacza wyniki i punktuje osoby, które rozegrały ilościowo więcej meczy.
Może czas na delikatną zmianę zasad… 😉
SMART LIGA
O Smart Lidze pisałam już odrębny felieton, więc tym razem będzie krócej😉.
Żałuję, że rozegrałam tylko 9 meczy ligowych w tym sezonie, dużo za mało😉.
Ligę, jaką jest Smart, opartą na komforcie wyboru miejsca na grę w dalszym ciągu uważam za najbardziej optymalną i wygodną . Bardzo fajnie, że w tym sezonie organizatorzy posłuchali sugestii i mamy grupy tylko kobiece na poziomach średnio i zaawansowanym. Już się zapisałam i z niecierpliwością czekam na pierwsze mecze, zaopatrzona w nowe piłki wygrane za punkty smart😉
Zakończenie ligowe na którym po raz pierwszy byłam, było za krótkie i bez szaleństw😉to po przyszłym sezonie warto uatrakcyjnić, potencjał jest ogromny 😊
T&CC LADIES SUMMER LEAUGE-CHOCHOŁOWSKIE TERMY.
Mój lokalny klub, liga prawie w domu😉dzieli mnie tylko 1.5 km od kortów, najwygodniej, najbliżej, najładniej😉. Na starcie pojawiło się 21 ligowiczek, zapowiadało się obiecująco, mimo, że liga zrobiona przez aplikacje tenis4U , co nie jest do końca atutem, bo rankingi punktowe często nie mają nic wspólnego z poziomem gry tenisistek.
Cieszyłam się , że mam szansę rozegrać mecze z dwudziestoma różnymi przeciwniczkami, ale w trakcie trwania rozgrywek troszkę się pozmieniało w zasadach i grałam tylko z dziewięcioma różnymi przeciwniczkami, z niektórymi z tych dziewięciu po kilka razy… Podczas trwania rozgrywek odeszła z klubu osoba za nie odpowiedzialna, udało się jednak zapanować nad chwilowym chaosem i doprowadzić rozgrywki do finałów.
Zagrałam w tej lidze najwięcej meczy, aż szesnaście , z czego tylko siedem wygrałam, ale za to udało mi się pokonać wreszcie zawodniczkę, z którą we wcześniejszych meczach nie umiałam wygrać i która bardzo mnie chwaliła, za postęp jaki zrobiłam w przeciągu dwóch ostatnich lat jakie minęły od naszego ostatniego meczu.
Drugie ważne zwycięstwo, to z jedną z najmłodszych ligowiczek, z którą w edycji ligii spotykałyśmy się aż trzy razy. Pierwszy mecz, przegrałam, w dwóch setach 2:6. 5:7, ale nie powinnam go w ogóle grać, byłam dobę po pierwszej dawce szczepionki na covid, z kiepskim samopoczuciem i większość meczu nie grałam za wiele. Drugi nasz mecz poddałam walkowerem, ponieważ miałam infekcję, no i wreszcie spotkałyśmy się w kolejnej rundzie i wygrałam 6;3, 6;4! Grający obok na korcie zaprzyjaźniony trener powiedział mi potem, że grałam bardzo dobrze, odważnie i wreszcie ofensywnie😊
Finały ligii odbyły się wczoraj, faworytki nie zawiodły. Imprezę na zakończenie, z wręczeniem nagród i pucharów mamy za tydzień.
Podczas trwania poszczególnych rund ligowych, najaktywniejsze ligowiczki otrzymywały vouchery od sponsora ligi na pobyt w Chochołowskich Termach, bardzo przyjemny akcent dla uczestniczek.
Zapisałam się do edycji zimowej ligi, prawie w domu nie grać to byłby wstyd 😉.
Oceniam cały ten sezon bardzo dobrze, oswoiłam się na dobre z ligowym graniem, przetrwałam dużo trudnych meczy, umiem już wygrać, ale też przegrać. Wiem, nauczyłam się, że najważniejsze to wierzyć do końca, zachować spokój, okiełznać swoje lęki, nie robić za często dramy😉grać swoje, konsekwentnie, z planem A, ale mieć też w zanadrzu plan B.
Dziękuję organizatorom wszystkich lig, w których grałam za możliwość sportowej rywalizacji jaką dajecie nam pasjonatom amatorom, jesteśmy dzięki Wam w grze, w emocjach, robimy to co kochamy.
Nie ma ligi idealnej , tak jak nie ma ludzi bez wad, ale dzięki reminiscencjom, które uwypuklają tą jaśniejszą stronę życia, pamiętamy z meczy ligowych to co nam daje radość i spełnienie, uśmiech, triumf , łzy szczęścia, wzruszenia, wiarę, że coś ma sens.
Dla mnie to było piękne tenisowe lato!
LIPCOWE WIBRACJE
LIPCOWE WIBRACJE
W minioną sobotę odbył się kolejny z cyklu turniejów mikstowych organizowanych przez tennis stories by kate LIPCOWE WIBRACJE. Na starcie w T&CC w Giebułtowie pojawiło się 24 graczy, 12 par mikstowych, 12 tenisistek i 12 tenisistów plus paru gości. Po raz pierwszy miałam kilku nowych uczestników Kingę, Marysię, Mariolę, Agatę , Grzesia i Artura, resztę stanowiła stara, dobra i sprawdzona gwardia krakowsko- śląska?
Faza grupowa była bardzo zacięta, o zwycięstwie w wielu meczach decydowały tie-breaki, na trybunach raz po raz rozlegały się oklaski zaproszonych gości, wymiany, akcje, gra to był mistrzowski poziom. My z moim partnerem Mariuszem zagraliśmy świetny mecz grupowy przeciwko bardzo dobrej parze Viktorii i Tomkowi, wygraliśmy 6:4, 6:3. Drugi mecz grupowy przegraliśmy z parą Mariola i Artur i po fazie grupowej z powodu złego samopoczucia Mariusza nie graliśmy już w drabince pucharowej. Na szczęście Mariusz poczuł się później lepiej i do końca już tylko jako gość mógł bawić się na turnieju.
Po fazie grupowej 8 par zmierzyło się w ćwierćfinałach, 4 wzięły udział w półfinałach turnieju pocieszenia. Mecze tej fazy to był naprawdę kawał świetnego tenisa. Zaangażowanie , zapał uczestników robił niesamowite wrażenie, wszyscy grali fantastycznie.
W półfinałach spotkali się Mariola z Arturem przeciwko Kindze i Jaromirowi oraz Ania i Grzegorz przeciwko Marzenie i Markowi. Krakusy i Ślązacy stoczyli siostrzano-bratobójcze pojedynki?Mecze były bardzo dynamiczne, wyrównane, długie, ze zwrotami akcji. Czas nas gonił i wiedzieliśmy, że finału nie zdążymy rozegrać, dlatego też finaliści zajęli ex aequo I MIEJSCE. Byli to Kinga z Jaromirem i Ania z Grzegorzem, ogromne gratulacje!
Turniej pocieszenia po finale z Anetą i Darkiem wygrali Viktoria i Tomek, gratulacje!
Gra na kortach szła swoim torem, a w kuluarach, w strefie relaksu toczyły się świetne towarzyskie rozmowy, oczywiście muzyczka w tle, wibracje, tańce, wygłupy. Zabrakło nam tylko słonecznej pogody , nie mogliśmy się rozkoszować widokami naszej lokalnej Toskanii?
W naszym chilioutowym pokoiku mogliśmy zjeść pyszne rzeczy przygotowane przez Enoteca ( Ewa dziękuję), chlebek od Dominika i Kasi z piekarni Młyn i specjalnie przywiezione z nad morza przez Łukasza wędzone jesiotry , smak rajski?
Uczestnicy mieli też możliwość sprobowania pysznych, zdrowych musów owocowych i warzywnych dostarczonych prze partnera turnieju OWOLOVO oraz po wycieńczających meczach wzmocnić się napojami VITAMIN C SYNERGY DRINK od firmy My Vit Ltd.
Pucharów jak to na moich turniejach jest w zwyczaju nie było?Za to każdy z uczestników dostał tzw.kate gift pack ? z fajnymi gadżetami od tennis stores by kate, OWOLOVO i od kolejnego partnera turnieju SOBIESŁAW ZASADA AUTOMOTIVE.
Wśród uczestników turnieju zostały rozlosowane nagrody dodatkowe, vouchery na pyszną pizze i wino do ENOTECA oraz parasole od Mercedesa.
Zwycięzcy turnieju głównego i pocieszenia dostali vouchery na kilka godzin gry na kortach od partnera turnieju T&CC w Giebułtowie.
Dziękuję wszystkim moim GOŚCIOM, że Wam się chce u mnie grać, że lubicie, że dajecie swoją świetną energię, że tworzycie społeczność pasjonatów tenisa.
Dziękuję wszystkim Partnerom wydarzenia i sponsorowi głównemu firmie LESTER HOLDING za zaufanie do mnie, za wsparcie inicjatywy początkującej blogerki ?, za inwestowanie w rozwój sportowego wizerunku i tenisowej aktywności.Mam nadzieję, że to dopiero wspaniały początek naszej wspólnej współpracy i przygody.
Dziękuję G za jak zawsze profesjonalne, najpiękniejsze tabelki turniejowe i rozpiskę meczy.
W głowie kiełkują mi kolejne pomysły na tematyczne turnieje, zobaczymy się już wkrótce.
Najważniejsze jest to, że udaje mi się gromadzić na moich turniejach wspaniałych ludzi. Nasze grono cały czas się powiększa, poziom tenisa jest bardzo wysoki, ale oprócz tego łączą nas podobne klimaty, lubimy spędzać ze sobą fajnie czas. Pasja do gry, walka do ostatnich sił, do kończącej piłki jest w krwiobiegu nas wszystkich, kochamy tenisa i kochamy życie.
Dziękuję, że jesteśmy razem!
WIMBLEDON-KRÓLEWSKI SZLEM
WIMBLEDON-KRÓLEWSKI SZLEM
Nie byłam nigdy w Londynie podczas Wimbledonu, pozostaje to nadal w sferze mojego niezrealizowanego marzenia i może właśnie też dlatego wydaje mi się on szlemem idealnym, dostojnym i prestiżowym. Nie wiem może to zasługa monumentalnego obiektu, perfekcyjnie przyciętej trawy, truskawek z bitą śmietaną, elitarnej publiczności na czele z rodziną królewską, eleganckiej bieli na kortach, cokolwiek to jest, Wimbledon jest z czterech wielkich szlemów moim numerem jeden.
Jest to też turniej szczęśliwy dla wielu polskich tenisistów, dla Agnieszki Radwańskiej , która w finale przegrała z Sereną Williams był ukochanym wielkim szlemem,w którym osiągała znakomite rezultaty, wygrał w deblu Lukasz Kubot, w finale była też Jadwiga Jędrzejowska, w półfinale Jerzy Janowicz. Polacy niewątpliwie lubią trawę ?, a trawa jest dla nich łaskawa, chociaż w Polsce praktycznie nie ma kortów trawiastych do profesjonalnych treningów.
Jesteśmy prawie na półmetku tegorocznego Wimbledonu, dziś o trzecią rundę zagra Iga Świątek, która jest na turnieju bez swojego trenera i nie nakłada sobie żadnej presji, nie ma oczekiwań i jak podkreśla , uczy się grać na trawie? Spora kokieteria jak na juniorską mistrzynię Wimbledonu.
W znakomitym stylu do trzeciej rundy weszła Magda Linette, pokonując najpierw Amandę Anisimovą, a w wczoraj po świetnym meczu Elinę Svitolinę. Ewidentnie Magda gra teraz swój najlepszy tenis, zmiana trenera bardzo służy i oby udało się temu teamowi osiągnąć z Magdą Linette to na co od dawna ta ciężko pracująca tenisistka zasługuje.
Hubert Hurkacz gra wreszcie swój dobry tenis, po kilku tygodniach kryzysu, bez większych problemów, dość gładko w trzech setach pokonał Musettiego i Girona.
Wygląda to naprawdę dobrze jeżeli chodzi o naszych singlistów, z optymizmem czekam na ich kolejne mecze.
Przez te parę dni na Wimbledonie doszło do kilku sensacji, odpadła Kvitova i Tsitsipas już w pierwszej rundzie. W swoim pierwszym meczu z powodu kontuzji przy stanie 3:3 skreczowała królowa, ikona, mistrzyni… Serena Williams z płaczem opuszczała kort, żegnając się z londyńską publicznością, smutny był to obrazek, zatroskany trener i mama. Znowu nie uda się Serenie pobić rekordu zdobytych Wielkich Szlemów, jest duże prawdopodobieństwo, że już nigdy nie wzniesie rąk z pucharem w geście triumfu. Czytam wiele opinii, że po co ona to robi, że jest za stara, za gruba, że powinna juz dawno zejść ze sceny itp.i mocno mnie to oburza. Szacunek dla tej pani za jej osiągnięcia sportowe, za lata dominacji, za wszystkie emocje, za styl dla prawdziwego pasjonata tenisa jest oczywisty i tylko drugi sportowiec zrozumie dlaczego Serenie się dalej chce w to bawić i grać. I od niej zależy kiedy powie sobie stop, na jej warunkach i zasadach.
Roger Federer pan około 40?też dalej w grze.
Największe wrażenie robi na mnie Andy Murray, uwielbiam tego gościa. Styl jego gry jest idealny, a jego emocjonalne reakcje, show jaki robi na korcie jest fantastyczny. Mecz z Basilashvilim jest kwintesencją tenisa! Andy ma 2:0 w setach i 5:0 w trzecim ….i …przegrywa 5:7. Kocham takie mecze. Brakowało mu jednego gema do zamknięcia meczu, nie potrafił ugrać już w tym secie żadnego. Dopiero w czwarta secie wygrał 6:3. Jak to mi przypomina mecze z mojego podwórka?
Jestem bardzo ciekawa kolejnych tenisowych batalii na londyńskich trawach i cieszę się ogromnie , że polscy tenisiści tak dobrze się prezentują.
Miło było coś napisać, tęskniłam, ale wracam znowu do swoich innych aktywności i mniejszych rozgrywek?.Jestem bardzo zadowolona ze swoich ostatnich meczów ligowych, duży spokój, myślenie na korcie, taktyka, plus wreszcie granie na swoich warunkach, i wdrażanie tego co ćwiczę na treningach.
Jutro wielki dzień, turniej LIPCOWE WIBRACJE, przygotowałam się do niego perfekcyjnie, wszystko dopięte na ostatni guzik, trawka przycięta?, nawet pogoda nam nie przeszkodzi grać, cieszyć się i bawić swoją pasją i swoim towarzystwem. Będzie po królewsku!
LIGA IDEALNA
LIGA IDEALNA
Rozgrywki ligowe rozpalają naszą amatorską, tenisową rzeczywistość. O meczach ligowych się rozmawia, analizuje je, w danych ligach zawiązują się znajomości, sympatie, antypatie, lubimy to i szukamy najlepszej ligi dla siebie. W wyborze takiej często kierujemy się najprostszymi pobudkami, bliskością obiektu, jego doświadczeniem w organizacji ligi i tym co możemy wygrać i ugrać grając w danej lidze. Wielu tenisistów jest jednak rozkapryszonych, wymagających i oprócz tych oczywistych powodów wyboru danej ligi, pozostają jeszcze niuanse, które decydują o tym, że daną ligę wybieramy.
Liga powinna być flagowym „produktem” każdego klubu tenisowego.
Tylko co tu wymyślić, żeby się wyróżnić na tle konkurencji, zrobić ligę idealną i przyciągnąć jak największą liczbę graczy?
Gdybym ja organizowała rozgrywki ligowe to…
Zaczęłabym od wysondowania kwestii nagród wśród potencjalnych uczestników. Czy upominki związane z tenisem będą najbardziej pożądane (tylko najlepiej w formie voucherów na zakup sprzętu, akcesoriów, bądź ubrań )czy gracze mają inne oczekiwania. Według mnie to jest zawsze mile widziana nagroda, bo każdy z nas cały czas kupuje coś na tenisa. Podobnie jak vouchery na gratisowe godziny gry na kortach, coaching z trenerem, analizę gry lub rekreacyjne wyjazdy to zawsze będą nagrody trafione. Ale może zupełnie inny rodzaj nagród, bardziej ekskluzywnych, oryginalnych, spersonalizowanych będzie lepszą opcją i zachęci do wyboru danej ligi. I nie chodzi mi wcale o wygranie porsche, chociaż w ostateczności też może być?
Mecze rozgrywałabym w lidze szczególnie w sezonie wiosna /lato dwa, nie jeden jak jest wszędzie, tylko dwa z każdym rywalem, żeby była możliwość rewanżu, żeby wykorzystać do maksimum sezon na otwartych kortach i przyzwyczaić szczególnie nowych graczy do grania w danym klubie. Tą opcję trzeba oczywiście logistycznie dobrze zaplanować, ligowcze powinni się zaangażować i mobilizować, żeby grać więcej niż jeden mecz tygodniowo, a chyba o to chodzi, żebyśmy grali jak najwięcej. Oczywiście też zależy jaka będzie ilość graczy w poszczególnych ligach, bo jak będzie bardzo dużo uczestników, no to nie da się pewnie takiej opcji zawsze wdrożyć, doba jest czasowo jednak ograniczona do 24 godzin ?
Ligi oczywiście z różnym stopniem zaawansowania i też z podziałem na rozgrywki kobiet i mężczyzn, deble, miksty, wszystko w zależności od potencjału danego klubu. Weryfikacja poziomu danych graczy w poszczególnych ligach jest konieczna, tak, żeby nie było nieporozumień i nierównej konkurencji, bo gracz mocno zaawansowany albo pro zapisuje się do ligi średnio zaawansowanej z premedytacją, żeby wszystkich spacerkiem ograć.
Rabat dla ligowiczów za kort i piłki w niższej cenie dla tych którzy chcą je kupić na mecze ligowe, ale też można dodatkowo zorganizować jakieś koktajle wzmacniające, soki, białko regenerujące, jakiś baton albo owoc, cokolwiek, żeby gracze czuli się wyróżnieni i zaopiekowani. To są w skali całej ligi niezbyt duże wydatki a mogą zrobić dobry klimat i atmosferę.
Aktywizacja uczestników ligi poprzez stronę, grupę, podkręcanie rywalizacji meczowej, wyróżnianie graczy najbardziej aktywnych, grających fair play, najlepiej wystylizowanych?,jakiś epickich pojedynków, sprawozdania meczowe, zdjęcia itp.,łechtanie ego nas tenisistów, tak żebyśmy myśleli, że jesteśmy tenisowymi mistrzami świata?
W fazie play off i finałowej sędzia podczas rozgrywek obowiązkowo.
No i impreza integracyjna na inaugurację ligi, tak, żeby gracze się poznali i z pompą na zakończenie, tu mogłabym się rozpisać jak bym to widziała ?
Na pewno dobrze byłoby znaleść jakiegoś sponsora strategicznego, najlepiej pasjonata, niekoniecznie związanego z tenisem, takiego, który jest zainteresowany długoterminową inwestycją i współpracą, wtedy jest komfort i pewność, że będą środki na różne atrakcje. Sama opłata za ligę nie wystarczy, żeby pokryć wszystkie koszty i zaszaleć ?
Regulaminy, zasady gier i naliczania punktów muszą być bardzo jasne i przejrzyste, podobnie jak kwestia rezerwacji i dostępności kortów. Dodatkowo otwartość na sugestie ligowiczów, elastyczność i reagowanie zmianami w zależności od potrzeb rozwijającej się sytuacji.
Zapisałam się tego lata do trzech różnych lig, materiał badawczy jest ogromny ? a przede wszystkim mam możliwość rozegrania kilkudziesięciu meczy z różnymi rywalkami i rywalami.
W Krakowie i okolicy mamy całkiem spory wybór rozgrywek ligowych, co mnie bardzo cieszy. Będę czujnie sprawdzać, która z lig jest najbliższa mojemu ideałowi, która da mi najwięcej, będę zwracać uwagę na detale, które daną ligę pozytywnie wyróżniają. Może liga idealna jest w tej trójce. Po sezonie obiecuję szczegółowe sprawozdanie?
Ideałów podobno nie ma, ale zawsze warto dążyć do perfekcji, skoro można coś zrobić lepiej, a nawet najlepiej, to tak róbmy. Nastawiam się pozytywnie, to będzie świetne ligowe lato!
BĄDŹ SMART
BĄDŹ SMART
W Krakowie większość klubów tenisowych organizuje amatorskie rozgrywki ligowe na swoich obiektach, gromadzące zwykle klubowiczów tam grających. O krok dalej zeszłorocznej wiosny poszli pomysłodawcy , na czele z Hubertem Paszkowskim rozgrywek ponad klubowymi podziałami, zakładając ligę Smart Tennis.
Liga ma różne poziomo zaawansowania , od najniższego do poziomu TOP PRO, w tej edycji są też rozgrywki deblowe, można ze zniżkami rozgrywać mecze ligowe na praktycznie wszystkich obiektach w Krakowie i powiecie krakowskim. Edycja wiosenna zakończyła się turniejem finałowym, wyłaniając zwycięzców. Teraz do kwietnia byliśmy w trakcie drugiej jesienno-zimowej edycji ligii, niestety z powodu pandemii zakłócanej zamknięciem kortów, chorobami i problemami z rozegraniem wszystkich meczy, ale udało się doprowadzić do fazy play off i w ten weekend odbyły się finały sezonu 2020/2021.
Każdy z poziomów ligii gromadzi zarówno panie jak i panów, panowie dominują rozgrywki, ale w poziomie PRO i zaawansowanym, mamy dwie swoje mocne reprezentantki, Joasię i Marysię, które są w czołówce swoich lig, solidnie udaje im się ogrywać panów.
Jestem tym projektem absolutnie zachwycona z wielu powodów.
Powód główny to fajni ludzie, których, dzięki tym rozgrywkom poznałam, oprócz tego oczywiście tenis. Mecze są rozgrywane na różnych nawierzchniach, w różnych warunkach, często przeciwnicy mimo mojej grupy średnio zaawansowanej, mocni.
Większość meczy gram przeciwko panom, co jest świetnym doświadczeniem i rozwija umiejętności, grałam nawet przeciwko 11-letniemu Frankowi, przegrałam?. Swietnie wspominam mecze z Mieczysławem, Kaziem, Krzysiem, Łukaszem B, Łukaszem K, Mikołajem, cenna lekcja dla mnie mecz z Rafałem. Żałuję, że tylko trzy mecze w tej edycji udało mi się rozegrać z dziewczynami, na resztę przez ponad miesięczną chorobę zabrakło mi czasu. Również przez moją chorobę nie udało mi się zagrać w weekendowych finałach.
Największym atutem i udogodnieniem Smart Ligii jest możliwość grania na różnych obiektach, co ułatwia swobodne umawianie meczy na kilkunastu obiektach w Krakowie i okolicy. Im więcej meczy grasz, tym więcej punktów smart zdobywasz, nawet jak przegrywasz, to zgromadzone punkty można zamienić na nagrody tj.piłki, różne tenisowe akcesoria oraz vouchery na grę na wybranych kortach.
I na koniec garść statystyk, w tej edycji Smart Ligii wzięło udział 160 graczy najwięcej bo aż 60 tenisistek i tenisistów było w grupie zaawansowanej i tam też rozegrano najwięcej meczy, aż 445! A w całej edycji 1020 meczy , średnia na uczestnika to ponad 6 meczy, a rekordzistom udało się rozegrać po 37 meczów! Ja zagrałam 18 meczy singlowych i 5 deblowych. Liczby naprawdę robią wrażenie.
Takie inicjatywy są świetne, jednoczą i aktywizują nasz krakowski tenisowy świat, bardzo kibicuję chłopakom, gram aktywnie i wspieram jak mogę. Do edycji letniej oczywiście się zapisałam, mam nadzieję, że mój organizm po covidzie się wreszcie zregeneruje i będę mogła wrócić do rozgrywania meczy.
Serdecznie gratuluję zwycięzcom poszczególnych kategorii edycji zimowej 2020/2021, pozostajemy dalej SMART, już nie tylko w Krakowie i inaugurujemy za chwilę nowy sezon lato 2021.
Mam w planie tego lata oprócz grania w Smart Lidze, granie również w ligach w dwóch innych klubach, Grzegórzeckim i T&CC. Jeżeli tylko zdrowie mi pozwoli będę chciała rozegrać dużo meczy singlowych, na to stawiam, a klubowe rozgrywki ligowe będę opisywać na blogu.
Do zobaczenia na kortach!
WSPÓŁZAWODNICTWO RODZI RADOŚĆ CZY ZAZDROŚĆ?
WSPÓŁZAWODNICTWO RODZI RADOŚĆ CZY ZAZDROŚĆ ?
Znam tenisistki i tenisistów , którzy nie grają w żadnych ligach, turniejach, nie rywalizują na punkty, grają wyłącznie z trenerami, czasami towarzysko ze znajomymi. Czerpią z bogactwa tenisa pełnymi garściami, mają świetne sylwetki, znakomitą kondycję, często grają technicznie bardzo dobrze, ale z jakiegoś powodu nie chcą współzawodniczyć w amatorskich rozgrywkach, głównie z obawy, że presja jest za duża i nie podołają.
Trochę ich rozumiem, mój przykład pokazuje, że granie turniejów kiedy się ma praktycznie zerowe umiejętności mija się z celem. Startując w swoich pierwszych turniejach nabawiłam się głównie kompleksów, ale wyciągnęłam z tego cenną lekcję, wiele lekcji…
Nie można się porównywać z innymi, zarówno w sporcie jak i w życiu, im bardziej zaczynamy się porównywać z innymi, tym mniej wiemy o sobie. Zdrowa rywalizacja powinna rozwijać, nie frustrować.
Jeżeli moje tenisowe umiejętności są na poziomie początkującym lub średnio zaawansowany nie mogę oczekiwać, że w meczu z tenisistką zaawansowaną, pro, albo najlepiej taką, która od dziecka trenuje tenisa lub jest instruktorką tenisa ( miałam takie mecze ), nawiążę walkę na tym samym poziomie lub ją pokonam. Nie można tego sobie robić. Można podziwiać takie tenisistki i krok po kroku, trening po treningu dążyć do tego, żeby grać technicznie tak jak one, nie zazdrościć, inspirować się. Kiedy tylko zazdrościsz, frustrujesz się, nie jesteś gotowa, gotowy, żeby współzawodniczyć.
Podziwiam wiele tenisistek i tenisistów, zawsze z dużą przyjemnością oglądam ich na kortach podczas amatorskich rozgrywek, mam swoich idoli w tym środowisku, chętnie ich komplementuję, słucham ich wskazówek i rad. Zauważyłam też jedną prawidłowość, im są lepsi tym bardziej chcą się dzielić swoimi doświadczeniami, nie mają kompleksów i potrzeby udowadniania swojej wyższości, tą potrzebę mają zwykle zupełnie inni tenisiści.
Dlatego mamy w amatorskich ligach i turniejach podział na stopnie zaawansowania, tak ,żeby każdy mógł podołać wyzwaniom meczy, żeby rywalizacja była sprawiedliwa i rozwijająca.
Niestety nie jest to takie oczywiste i czasem w ligach, a głównie w turniejach jest prawdziwy galimatias. Mierzysz się z herosem, goliatem, a dysponujesz arsenałem środków motyla …, pół biedy jeżeli ci zaawansowani technicznie zawodnicy dają ci pograć, wtedy jest w miarę miło, ale najczęściej jest szybka egzekucja, dla żadnej ze stron tego widowiska niezbyt przyjemna.
Tego boją się ci tenisiści , którzy nie współzawodniczą. A że w tenisie głównie się przegrywa, nawet jeżeli ładnie to jednak się przegrywa, więc wolą sobie tego oszczędzić.
Z drugiej strony, jeżeli połkniesz bakcyla i tenis stanie się twoją pasją, naturalną koleją rzeczy jest to, że chcesz się rozwijać, grać mecze, wygrywać, rywalizować, sprawdzić się . Grając w lidze czy w turniejach nabywa się pewności zagrań, poruszania się po korcie, którego geometria meczowa jest zupełnie inna niż treningowa, mimo, że kort ma ten sam wymiar, w meczu o punkty piłki tak idealnie nie wchodzą jak na treningu. Poznajesz siebie, swoje zasoby, swój potencjał, wytrzymałość, reakcję na stres, przyjemną ekscytację, współzawodniczysz ,myślisz, grasz z przeciwnikiem, a czasem też z samym sobą…
I ta otoczka meczy granych na punkty, drabinki turniejowe, tabele, puchary, rytuały, często na jakiś wyjazdach, gdzie cały dzień spędzamy w gronie takich samych pasjonatów jak my, to jest właśnie sedno i piękno sportowej rywalizacji. Tyle wspaniałych doznań …, szkoda byłoby tego nie przeżyć.
Należy też zawsze pamiętać, że jesteśmy amatorami i gramy z amatorami, nawet najlepsi z nas to wciąż amatorzy, dlatego warto zachować swój niepowtarzalny styl bycia i gry, nie przejmować się, że nie wychodzi, albo wychodzi średnio, nie narzucać sobie zawodowej presji. Nigdy nie należy w amoku rywalizacji zgubić pasji i radości z tego, że gramy w tenisa po swojemu, co więcej, z tej swojej niepowtarzalności warto zrobić atut.
Współzawodnictwo meczowe nie jest dla każdego, jeżeli budzi niezdrową zazdrość i rywalizację, powoduje duży stres, trzeba odpuścić ,ale jeżeli rozwija, daje radość i pozytywny zastrzyk adrenaliny, dobrze jest spróbować, byle nie za wcześnie. Trzeba posłuchać siebie, trenerów i odważyć się wejść na tą ścieżkę, pełną wrażeń, wyzwań i finalnie ogromnej satysfakcji, bo jednak przychodzi ten pierwszy wygrany mecz, drugi, a potem następne… I już nie zazdrościsz, z radością i pozytywną ekscytacją współzawodniczysz na równych zasadach…Warto dać sobie szansę i jak na załączonym zdjęciu z Monacor, z królestwa Rafaela Nadala, po prostu: ENJOY THE COMPETITION !